Ik zit achter mijn toetsenbord en staar naar een groot wit scherm. En nee, dat is niet omdat ik geen onderwerp voor mijn dagelijkse column kan verzinnen. Dát probleem heb ik in de afgelopen elf jaar namelijk nog nooit gehad en ook vandaag is het aanbod aan mallotige gebeurtenissen weer legio. Kortom, mijn probleem heet keuzestress. Want ga er maar aan staan… een scheidsrechter die, in een Ambachtse voetbalkleedkamer, vooral de fluit van zijn assistent in het vizier heeft, wielrenners die op de Oude Veerweg in Dordt bijna een ree in zijn reet rijden, een Dordtse ambulance die zomaar ineens met een Amerikaans accent begint te loeien (niet tatutatu maar eh… joehoe), een Zwijndrechtse ambtenaar die een bulk aan deels vertrouwelijke informatie de wereld in stuurt door bij het mailen op een verkeerd knopje te drukken en een wethouder uit diezelfde gemeente die diezelfde blunder nog eens dunnetjes over doet, een rattenplaag in Pape City, een zeearend met een Dordtse postcode die zichzelf in Duitsland tegen een windturbine aan flarden vliegt, Drechtstedelijke senioren die het halve land worden doorgejaagd voor hun coronaprikkie, een Dordtse neukerette (Weizigt) die coronaveilige wippies wil gaan aanbieden (condoom voortaan hélemaal over het hoofd vermoed ik), twee parkeerautomaten in Zwijndrecht die elk een geheel eigen prijsbeleid hanteren, een Dordtse bever met een longontsteking, een vervuiler op de Staart (Chemours) die van een internationale ‘chemie-waakhond’ z’n eigen vervuiling mag toetsen (gevalletje ‘Wij van WC-Eend adviseren’… u weet wel), een qua bouwplannen wat dolende gemeente (wederom Zwijndrecht) die de paar monumenten die het nog over heeft vakkundig aan het zicht wil onttrekken en een Dordtse boef die bij de rechter klaagt over schade aan zijn auto, nadat hij tijdens een achtervolging op agenten had ingereden. Tja, wat moet je daar als columnist nou nog aan toevoegen? Malle wereld… hooguit.