,,Ik ben er helemaal klaar mee’’, zegt pakjesbezorger Dirk als onze blikken elkaar kruisen. Hij zit met sikkeneurige blik op de laadklep van zijn busje die hij op de Kromme Elleboog geparkeerd heeft. Ik neem naast hen plaats op de laadklep, daarbij de gepaste afstand aanvankelijk even vergetend. Ik doe écht m’n best hoor, met die anderhalve meter, maar routine is het nog altijd niet geworden.
Terwijl ik een metertje opschuif informeer ik bij mijn voormalige buurtgenoot (we groeiden op in Sterrenburg) wat er aan de hand is. ,,Waar ben je precies klaar mee?’’ luidt mijn overbodige vraag. Dirk zucht diep en zegt: ,,Met álles eigenlijk… met niet meer op zaterdag langs het lijntje bij m’n zoon staan, met niet meer in het weekend ’s avonds af en toe een keertje lekker uit kunnen gaan, met het feit dat ik, vanwege mijn longaandoening m’n volwassen dochter niet eens meer durf te knuffelen als ze een nachtje thuis komt logeren en met voortdurend afstand houden tot mijn hoogbejaarde moeder, die nog niet eens gevaccineerd is. Kortom ik heb het gehad met die hele kutcorona in het algemeen en met pakjes bezorgen in het bijzonder. Het lijkt wel of het met de dag drukker wordt. Hoe laat is het nu? Uurtje of drie toch? Ik ben vanochtend voor zeven uur begonnen en ik moet nog minstens dertig adresjes af in de regio, dus ook vanavond zal ik wel weer niet voor achten thuis zijn. Het is elke dag een steeds zwaarder wordende race tegen de klok geworden, maar wél voor hetzelfde geld, dus eigenlijk schiet ik er alleen maar mee in… qua tijd.’’
Mocht u nou zaterdag, in Bleskensgraaf, Ottoland of Goudriaan een pakketbezorger aan de deur gehad hebben die ernstig op een columnist lijkt, dan weet u nu hoe dat komt. Dirk kon lekker achter het stuur blijven zitten en ik… ik had een heerlijke middag en ken nu elk achterafstraatje in de polder.