Ja, ik weet het, ik schreef er al eens vaker over en ik doe dat nu weer omdat ik, in het digitale archief van mijn krant, doelgericht aan het zoeken was op het woordje woonboot. Aanleiding daartoe was een artikeltje dat ik tegen kwam over het feit dat er in Dordrecht, op het gebied van woonboten, nog altijd een zogeheten uitsterfbeleid van kracht is. Of heb ik het mis? De column die ik vorig jaar aan dit onderwerp wijdde eindigde ik met de conclusie dat de gemeente overweegt om dat beleid nog eens nader onder de loep te nemen, maar dáár is volgens mij nog niets van terecht gekomen. Wat me wél duidelijk werd (zo’n archief doorspitten doet wonderen) is dat het fenomeen wonen op het water in dit land momenteel behoorlijk in opkomst is. Logisch ook, want in deze tijden van woningschaarste, zoeken we met z’n allen naar creatieve oplossingen. Probleem is dat de regelgeving op dit gebied in Nederland nog altijd niet helemaal (sorry voor de woordspeling) ‘waterdicht’ is. Wie in Nederland op het water woont, of dat nou op een omgebouwde werkschuit, een woonark of een watervilla á la Stadswerven is, blijft afhankelijk van de wijze waarop een gemeente de nog altijd wat troebele wetgeving op dit gebied interpreteert. De vraag is, simpel gesteld, of je als bootbewoner nu wél of niet in een heus bouwwerk (met alle woonrechten en -plichten van dien) woont en ook al is de regelgeving op dit gebied inmiddels verder ‘uitgediept’ in de ‘Wet verduidelijking voorschriften woonboten’, er is bij sommige gemeenten op dit gebied nog altijd veel eh…  (sorry hoor, wederom een onbedoelde woordspeling) koudwatervrees. Tijd voor onze lokale politici om eens serieus in deze materie te duiken met als doel een helder beleid te scheppen. Dordt is en blijft immers een heuse waterstad en de roep om woonruimte is hier tergend hoog. Inkoppertje… lijkt me.

AFBEELDING: Enkele woonboten aan de Spuihaven (vanaf de Spuibrug naar de Boogjes met de Botgenspoort, ergens beginjaren ’60). Bron: Regionaal Archief Dordrecht.