Ik kijk in de spiegel en zie een ouwe hippie. Al bijna een jaar ben ik niet meer in een kapsalon geweest en ik ben ernstig toe aan een knipbeurt. Dat mág inmiddels weer, maar de agenda van mijn vaste kapper zit nog volgeboekt, dus ik loop er momenteel bij als het jochie dat, nu alweer tientallen jaren geleden, bij de ‘voorloper’ van deze krant, geen vaste aanstelling kreeg vanwege de lengte van z’n haar.
Afgelopen weekend stond mijn krant stil bij het 75-jarig bestaan en de nu gepensioneerde journalisten die voor deze speciale bijlage werden geïnterviewd ken ik nog uit de tijd dat ik bij hen ‘de kunst afkeek.’ Ik ben ze nog altijd dankbaar dat zij het destijds voor me opnamen toen ik destijds aanvankelijk niet de vaste aanstelling kreeg waarop ik, op grond van een succesvol verlopen proeftijd, aanspraak mocht maken. Die aanstelling werd me namelijk geweigerd door de (inmiddels overleden) directeur, simpelweg omdat hij mijn haar te lang vond. ,,Hier ligt je contract, maar ik zet mijn handtekening er pas onder als jij naar de kapper bent geweest en terug komt met een kort koppie.’’ En tja, wat doe je dan? Ik bedoel… die baan kon ik wel gebruiken, want ik woonde nét zelfstandig en eigenlijk kon ik het me dus niet veroorloven om tegen de directeur te zeggen dat hij het dak op kon. Toch deed ik dat wel. Terug in het redactielokaal stonden mijn collega’s – altijd ‘in’ voor een feestje – klaar met gebak en ‘iets van Rutte’, maar ik moest ze, met overslaande stem, teleurstellen.
En toen gebeurde er iets moois: de voltallige redactie besloot namelijk het werk neer te leggen totdat ik, zonder ‘kappersvoorwaarden’, mijn getekende contract op zak had. Diezelfde middag nog was het allemaal geregeld en om die reden draag ik mijn column van vandaag op aan een fijne groep oud-collega’s van wie ik leerde wat solidariteit betekent.