Nee, ik ga niet de hele week ouwe koeien uit de sloot halen hoor, maar zowel De Dordtenaar als het AD staan dit jaar stil bij het feit dat ze precies driekwart eeuw bestaan en alleen al dáárom kan ik het niet laten om zelf dan ook maar eens wat herinneringen op te halen. Zo staat een aantal ‘tragedies’ me nog altijd glashelder bij, zoals de ‘vergismoord’ op de zoon van een Papendrechtse wethouder, de 69 messteken die een einde maakten aan het leven van Dordtenaar Han Friebel, het opdreggen uit de Voorstraatshaven van pornobaas Joop Wilhelmus, een wethouder die zichzelf van het leven beroofde en de ontvoering van baby René uit het Merwedeziekenhuis. Ik kreeg in mijn jaren als beginnend verslaggever bij deze krant de kans om over al deze onderwerpen te schrijven en kennelijk bleven mijn verhalen ook buiten de regio niet onopgemerkt, want beginjaren negentig kreeg ik van verschillende omroepenbazen het aanbod om een ‘overstap’ naar Hilversum te maken. Iets dat ik, na veel wikken en wegen (eigenlijk wilde ik het liefst op mijn eiland blijven), besloot te doen. Daar heb ik nooit spijt van gehad, maar toen ik ruim twintig jaar en héél veel televisieprogramma’s later, in 2010 weer bij dit dagblad terugkeerde voelde dat tóch vooral als thuis komen. Televisie maken was leuk, maar mijn hart was altijd bij de krant gebleven. Die krant is veranderd, want ‘digital first’ is er vandaag de dag het credo. Ook het vak zelf is al lang niet meer hetzelfde, omdat er tegenwoordig meer ‘haast’ en minder tijd voor reflectie is in een samenleving die zóveel ongeduldiger en veeleisender aanvoelt dan ooit tevoren. Ondanks dat alles vind ik nog altijd dat ik de leukste baan van de wereld heb. Waarom? Omdat ik het schone voorrecht geniet om te mogen werken in een stad die zowel mijn muze, mijn arena, mijn liefde, mijn ‘dartboard’ als mijn thuis is.