FC Dordrecht verkeert momenteel niet in haar beste eh… levensfase, zeg maar. De (nagenoeg gratis) bijeengesprokkelde ploeg doet vooral wat bijeen gesprokkelde ploegen meestal doet en dat is eh… zelf ook sprokkelen. De bijeen gesprokkelde sprokkelkaars sprokkelen vooral puntjes en die zijn momenteel schaars en hooguit goed voor het zelfvertrouwen van de spelers zelf. Verder heb je er eigenlijk niet zoveel aan… aan die puntjes, want kampioen word je niet en degraderen staat dit seizoen wederom niet op het programma dus de sprokkelmotivatie moet, in een stadion waar als gevolg van corona ook nog eens geen kip zit, toch écht uit de jongens zelf komen. Tot zover in samenvatting een glansloos en vooral plichtmatig seizoen van een voetbalclub die, wat mij betreft, beter verdient. Het is nog niet eens zó lang geleden dat het Statenplein afgeladen vol stond met mensen omdat de plaatselijke FC naar de hoogste voetbalregionen promoveerde en ook al duurde dat uiteindelijk maar één seizoen, aan dat promotiejaar hebben we toch maar mooi het begrip Schapetrots overgehouden.
Al sinds ik voor deze krant een dagelijkse column schrijf leeft bij de club de innige wens om tot een nieuw stadion te komen. En nee, dat hoeft geen mega-ding te zijn, maar op z’n minst toch een onderkomen waar je comfortabel zit, waar je niet bang hoeft te zijn dat je stoel onder je kont afbreekt en waar je een beetje behoorlijk naar het toilet kunt. Het zoveelste stadionplan – dit keer gemodelleerd naar een plan van Excelsior met sociale woningbouw daarin (of aan, of op) – kreeg onder het motto ‘leuk plan, doen we niet’ de college-handjes weer eens niet op elkaar. En dat in een stad met een gemeenteraad die zich al sinds jaar en dag uitspreekt vóór behoud van profvoetbal, maar al minstens zo lang geen poot naar de club uitsteekt. Wel woorden, geen daden dus. Je zou er haast een liedje van maken… een smartlap, naar ik vrees.