Veel reacties, vooral van oudere (al vele jaren op deze krant geabonneerde) Dordtenaren ontving ik naar aanleiding van de columns die ik de afgelopen week schreef vanwege het 75-jarig bestaan van dagblad De Dordtenaar (tegenwoordig AD De Dordtenaar). In een latere column kom ik op enkele van die reacties terug, maar vandaag wil ik u een meer persoonlijke anekdote niet onthouden. Beginjaren tachtig werd ik, als kersverse verslaggever naar Oud-Krispijn gestuurd alwaar een jong echtpaar een Indonesisch afhaalcentrum begonnen was. Toegeven, beetje commercieel misschien, maar in die tijd was zo’n zaakje met exotische delicatessen voor Dordt wel degelijk iets nieuws. De ondernemers in kwestie namen alle tijd voor het interview en deze (destijds nog slanke) journalist werd die middag natuurlijk verwend met de lekkerste hapjes uit de oriënt. Mijn enthousiaste artikeltje stond de volgende ochtend dan ook op een mooie plek in de krant, alleen helaas wél met een verkeerde kop erboven. In die jaren –  een tijd nog van typemachines en doorslagvelletjes – maakte je als verslaggever de koppen nog niet zelf en bij vergissing had de een of andere ‘stofjas’ in Rotterdam (waar de krant opgemaakt, ‘gezet’ en gedrukt werd) er abusievelijk boven gezet ‘Nieuw: nu ook Indonesisch afvalcentrum in Dordrecht.’
Ik schrok me natuurlijk een rolberoerte toen ik de krant opensloeg, al kon ik er zelf natuurlijk niks aan doen. Met rode konen en lood in de schoenen fietste ik die ochtend, na de redactievergadering, naar het jonge echtpaar om uit te leggen hoe die fout tot stand gekomen was. Gelukkig konden ze er bij het ‘afvalcentrum’ zelf ook wel om lachen en de volgende dag stond het artikel – dit maal wél met de juiste kop er boven – precies op dezelfde plek als een dag eerder in de krant… nu alleen véél groter en met een prachtige foto erbij.
Uw persoonlijke herinneringen áán, of uw belevenissen mét dagblad De Dordtenaar zie ik graag in mijn mailbox tegemoet.