In die hele Alblasserdamse ‘moskee-affaire’ heb ik weinig wijze woorden gehoord. Veel inwoners (gelukkig niet allemaal) zijn wat in de war van het feit dat hier vandaag – vanuit de Yunus Emre Moskee – voor de eerste keer in de geschiedenis van het Damdorp de zogeheten Azan, ofwel de gebedsoproep, klinkt en de enige reactie hierop die een beetje hout snijdt kwam van het PvdA-raadslid Wim van Krimpen: ,, Misschien ontdekken we nu dat één gebedsoproep van twee minuten op een aanvaardbaar volume helemaal niet zo veel overlast geeft.’’
En zo is het… ik woon zelf al dertig jaar zo’n beetje naast een moskee en elke vrijdag rond lunchtijd hoor ik de muezzin (de zanger van dienst, zeg maar) zijn geloofsgenoten op een voor iedereen aanvaardbaar geluidsniveau oproepen om naar de moskee op de Vest te komen. Dat duurt hooguit een minuutje of twee en daarna hoor je de hele week niets meer… de waarde van mijn huis is er niet door gedaald, de moskeegangers zijn me ook nooit komen halen om verplicht mee te bidden en de omwonenden hebben een uitstekende relatie met de mensen die de moskee al sinds jaar en dag ‘bestieren.’ En even later schalt soms het kerkgeschal (eigenlijk ook een soort ‘lokroep’) van een of meerdere kerken over de daken en ook dat geluid heeft me nog nooit gestoord… in tegendeel zelfs, ik voel me senang in een stad waar ruimte is voor álle levensovertuigingen. Alleen al om die reden stoor ik me mateloos aan de reactie van een omwonende: ‘Het doet ons pijn om in ons eigen huis te moeten horen dat Allah de grootste en de enige is.’ Hoezo…? Allah betekent toch gewoon God en als je gelovig bent is God toch per definitie de grootste en de enige? En dan nog iets: Alblasserdam is er toch voor álle Nederlanders, ongeacht of ze gelovig zijn en ongeacht waar hun wiegje of dat van hun ouders stond?’