In het kader van een serie reportages bij een tentoonstelling over water (in het museum Hof van Nederland) maakte ik dinsdagmiddag een boottochtje met de, overigens super-inspirerende boswachter Thomas van der Es… een tocht die me tot diep in het hart van dit prachtige natuurgebied bracht. Eerder die dag interviewde ik al, in een ander deel van de Biesbosch, de jeugddijkgraaf van Nederland dus, voor het eerst in maanden was ik een volledige dag weg uit de stad en eerlijk gezegd ook een beetje ‘vergeten’ dat het Koningsdag was. Dáár kwam ik pas achter toen ik, vroeg in de avond, het centrum weer binnen reed en overal mensen met oranje hoedjes en sjaaltjes zag lopen. Op de Visbrug en de Groenmarkt was het zelfs dermate druk dat de mensen, veelal jongeren, hier letterlijk lijf aan lijf stonden. Dit omdat de horeca de biertap had open gedraaid en de massaal opgekomen ‘feestgangers’ kennelijk collectief hadden besloten er hier één grote staande receptie van te maken. Ik had daar gemengde gevoelens bij, al wil ik helemáál niemand ‘veroordelen’… in tegendeel zelfs: mijn gevoel zei: ik snap het, ik gún jullie je ‘samen zijn’ van harte, want ruim een jaar hebben jullie dit niet kúnnen en mogen doen; geen feesten, geen terrasjes, geen festivals, geen concerten, ’s avonds vroeg naar binnen, weinig kans op sjans. Kortom… alom begrip bij deze oudere heer in wording. Maar even daarvoor kreeg ik het nieuws dat mijn 75-jarige oom, ruim anderhalve week getroffen door corona, weliswaar weer bij kennis is, maar nog altijd sondevoeding en zuurstof krijgt en ook zie ik hoe mijn vrienden en familieleden uit de zorgsector, die al maanden achtereen (ja, óók op Koningsdag) kei- en keihard werken, nu op het randje van een burn-out balanceren. Snapt u dat mijn gevoel en mijn verstand gisteren even ruzie met elkaar kregen? Het woord oranjebitter kreeg ineens een totaal nieuwe betekenis.