Voor columnisten met veel vlieguren (zoals ik dus) ligt altijd het gevaar op de loer dat je op den duur wat ál te cynisch wordt of, erger nog, blasé. En dus heb ik me, toen ik bijna elf jaar geleden aan mijn dagelijkse column in deze krant begon, ernstig voorgenomen om plannen en initiatieven, hoe gedurfd dan ook, altijd het voordeel van ‘mijn’ twijfel te geven. Ik groeide op in een Dordt met nauwelijks terrassen, met hooguit een handje vol uitgaansgelegenheden en met twee bioscopen, waarvan er één meestal sullige knokfilms (Bud Spencer) vertoonde en die andere vooral Tiroler pretfilms (‘Kom met je waldhoorn tussen mijn Alpen’). Een gemiddelde stapavond (het Dolhuis was ‘the place to be’) werd traditioneel afgesloten bij Huug Spuug in de Heysterbachstraat en van daaruit was het lopen of fietsen geblazen naar Sterrenburg, de slaapwijk in steigers waar gewaagde stripboekjes lezen in een houten bibliotheekgebouw zo ongeveer de meest opwindende dagbesteding was. In Hilversum bestónden we simpelweg niet en áls mijn stadje zo nu en dan tóch het nationale nieuws haalde was het altijd vanwege iets negatiefs, zoals Antillianenrelletjes in Krispijn, een vent die wat schilderijen vernielde in het Dordrechts Museum of een baby die uit een ziekenhuis ontvoerd werd. Vandaag de dag woon ik in een stad die niet alleen door dagtoeristen, maar ook door film- en tv-makers begeerd wordt (‘In Dordt kun je mooie beelden draaien), waar het, even los van corona, wemelt van de terrassen en waar Rotterdammers, op zoek naar woonruimte, tot de conclusie komen dat het hier ‘zo beroerd nog niet’ is.’ Dordt groeide van ‘not’ naar ‘hot’ in twintig jaar en alleen al dáárom wil ik op voorhand niet negatief doen over die miljoen kostende bouw- en uitbreidingsambities (Spoorzone, Dordwijkzone, Binnenstadsontwikkeling) die dit gemeentebestuur durft uit te spreken. Een beetje meer branie kunnen we op dit eiland wel gebruiken en dus zeg ik: vooruit met die geit… nou ja, schapekop dan.