Ik dacht dat ik mijn stad al behoorlijk goed kende, maar ik heb in de afgelopen weken ondervonden dat je op dit eiland nooit uitgekeken raakt. Hoe ik daar zo ineens op kom? Dat is vanwege een podcast die ik, in het kader van 800 jaar Dordrecht, momenteel mag maken in samenwerking met het Dordtse bedrijf Studio Roodenburch. Voor die podcast, getiteld ‘Het Bewoonde Eiland’, wandel ik nu al dagen achtereen door alle delen van Dordt, in het gezelschap van bekende Dordtenaren en oud-Dordtenaren.
Met wie ik inmiddels gewandeld heb hoort u over enkele weken als de podcast ‘gelanceerd’ wordt (alle wandelroutes staan straks op een begeleidende website en u kunt ze ook ná- of mééwandelen), maar feit is dat ik mijn prachtstad, na inmiddels vijf opgenomen afleveringen, heb mogen aanschouwen door de ogen van mijn wandelgasten en dát is een overweldigende ervaring. Er was, zo concludeer ik na die eerste twee opnameweken, nog zóveel dat ik niet wist over ‘mijn’ stad. Eén naam wil ik alvast prijsgeven: met topfotograaf Vincent Mentzel liep ik vorige week naar diens voormalige ouderlijk huis aan het Oranjepark en daar vertelde hij me dat hij, vanuit zijn jongenskamer (dat moet ergens beginjaren vijftig geweest zijn) maanden achtereen zo’n beetje dagelijks het gebonk en gehak hoorde van beeldend kunstenaar Hans Petri die, in Park Merwestein, bezig was met zijn oorlogs- en herdenkingsmonument De Levensboom. Petri, zo vertelde Vincent me, heeft dat prachtige werk daar ter plekke vervaardigd en deed dat vol passie. Vanzelfsprekend zijn we er een kijkje gaan nemen en dankzij het verhaal en ‘de ogen’ van Mentzel raakte die witstenen pilaar, waar ik toch al vele jaren langs wandel, me ineens vol in de ziel. Deze kunstenaar, zo weet ik nu, verbeeldde hoop en levenslust in weerwil van onderdrukking.
Wéér wat geleerd, zo aan de vooravond van de vierde mei. Morgenavond om acht uur sta ik in gedachten stil bij De Levensboom.