Hoe schrijf je ‘Oei, ik groei’ in het Latijn? Die woorden zouden namelijk prima in ons stadswapen passen. We zijn namelijk ‘in de groei’ en de pijntjes die daar kennelijk bij horen worden steeds vaker zichtbaar. Het inwonertal in dit land neemt nog altijd toe (we gaan als de konijnen, zeg maar) met als gevolg dat de vraag naar huizen in dit land en dus óók op dit eiland, angstig snel stijgt. En bij woningen horen natuurlijk ook voorzieningen, zoals toegangswegen, winkels, gezondheidscentra en noem maar op en dat alles bij elkaar ‘slurpt’ de ruimte op die gemeentes tot hun beschikking hebben. Uitbreiden is dus het credo, maar daaraan zitten ook grenzen. Voor je het weet ‘bots’ je zomaar ineens op je buren… iets wat Ambacht en Zwijndrecht (in geografisch opzicht inmiddels één geheel) overkwam.
In Dordt – aan alle kanten omgeven door water- botsen we (na het ‘opslurpen’ van Dubbeldam en wat buurtschappen) tegenwoordig louter nog op natuurlijke grenzen, zoals de rivieren en de Biesbosch. En dus werd uitbreiden hier noodgedwongen vooral eh… inbreiden, hetgeen er in de praktijk op neer komt dat we ‘de lucht in’ bouwen, dat kantoorgebouwen gesloopt of omgebouwd worden tot woningen (Binnenstad), dat natuur- en landbouwgronden ‘ontgonnen’ werden (Sterrenburg, Stadspolders, Hoven, Plan Tij), dat op plekken waar voorheen industrie was nieuwe wijken worden aangelegd (Stadwerven) en dat we dichter bij wegen en spoorwegen gaan wonen (Wilgenwende, Dordtse Hout). Dat alles levert, steeds vaker zichtbare ‘groeipijnen’ op: aan de Zuidendijk bijvoorbeeld heeft men liever geen uitzicht op volkstuinders, in Plan Tij en Wantijbuurt zien ze liever niet nóg een villawijk om de hoek verrijzen, in het historisch havengebied ergeren bewoners zich aan de toenemende drukte van dagtoeristen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal leuk voor columnisten hoor, die pijnpunten, maar feit is dat we in deze ‘inbrei-gemeente’ kennelijk, meer dan we tot voorheen gewend waren, met z’n allen wat meer moeten inschikken.