Bob is typisch zo’n blower die nooit meer van de bank kwam. Ik ken hem al sinds de middelbare school en herinner me dat hij, in het kraakpand waar hij in de ‘early eighties’ woonde, vaak al bij wijze van ontbijt aan een joekel van een pretsigaret zat te lurken. Dat is hij altijd blijven doen en ik vrees dat hij zichzelf, als gevolg daarvan, op enig moment in zijn leven in een permanente pauzestand heeft gezet. Toen wij, zijn generatiegenoten en mede-feestbeesten, zo’n beetje rond ons twintigste levensjaar met volle aanvalskracht ‘ten strijde’ trokken om de wereld te veroveren, bleef Bob als het ware achter om eh… de achterhoede te dekken. En dát doet hij, nu ruim dertig jaar later, nog steeds, al heeft hij het kraakpand uit zijn jongensjaren inmiddels ingeruild voor een benauwd huurflatje en wat verscholen bankjes in park Merwestein. Daar zit hij nog altijd volcontinu te blowen en – dat kwam er later óók nog eens bij – te drinken. In dat park speelt hij, zo ontdekte ik gisteren, een mal soort kat-en-muis-spel met toezichthouders die hem – omdat je in de openbare ruimte nu eenmaal niet mág blowen en zuipen – herhaaldelijk van zijn stekkie schijnen te jagen. ,,Begrijp jij dat nou?’’ zegt hij, als ik, na een lange wandeling, naast hem plaats neem op een bankje bij de hertjes. ,,Ik val hier niemand lastig en toch word ik voortdurend verzocht om op te lazeren?’’ Tijdens het praten tast Bob met zijn ogen de omgeving af op de mogelijke aanwezigheid van boa’s achter bomen. Dan zegt hij: ,,Kijk, daar staat er weer eentje… nou, ik ben pleite hoor. Doei.’’ En weg was Bob. Aanvankelijk moest ik van binnen lachen om deze dolkomische scene uit Bassie en Adriaan, waarin ik zomaar ineens terecht was gekomen, maar eenmaal thuis drong pas werkelijk tot me door dat het een tragedie is. Die boa zat louter in Bobs bovenkamer.