Rotterdammers met ruimtegebrek en ‘empty-nest-syndromers’ uit de buitenwijken. Steeds meer mensen komen in de binnenstad wonen en ik vermoed dat ze in de meeste gevallen tot één van die twee categorieën behoren. De afgelopen jaren nam de binnenstadspopulatie met ongeveer vijf procent toe en daar zitten – zo is mij althans opgevallen – veel uit Rotterdam ‘gevluchte’ starters en doorstromers tussen. Kennelijk is Dordt voor deze groep een ‘haalbaar’ alternatief voor Rotjeknor. ,,We zochten een groter huis omdat er een kleine op komst was’’, vertelt een voormalig collega me, die vroeger niet uit de Maasstad was weg te slaan. ,,Maar ja, we zaten daar in een té krap appartement met een onmogelijk hoge huur en dus gingen we op zoek naar wat ruimers. Dat werd een ‘mission impossible’, want wonen in en om het centrum van Rotterdam is inmiddels onbetaalbaar geworden. Toen besloten we om eens in Dordrecht te komen kijken en hier vonden we precies wat we zochten. Met de trein ben ik nu binnen het kwartier in hartje Rotterdam, maar eerlijk gezegd kom ik daar de laatste tijd alleen nog maar vanwege mijn werk. Ik wist namelijk niet dat het hier zó mooi was.’’
Daarnaast heb ik de indruk dat de binnenstad in toenemende mate bevolkt wordt door ‘buitenwijkers’ wiens kinderen zijn uitgevlogen. ,,Onze eengezinswoning was wel érg groot en leeg geworden en dus kochten we een appartement in het centrum’’, aldus een oud-klasgenoot uit mijn Sterrenburgse jeugd. ,,In de zomer dat we ons hier vestigden was er nog geen sprake van corona en zomaar ineens brachten we avonden door op terrasjes. Ook gingen we weer naar het theater of de bioscoop…  iets wat we voorheen eigenlijk nauwelijks meer deden.’’
Grappig om te constateren dat de binnenstad, die in mijn jeugd vooral als saai werd betiteld, vandaag de dag ontdekt of her-ontdekt wordt door jonge en ‘ouwe’ stelletjes. Ik zeg: hoe dichter bij Dordt hoe eh… romantischer het wordt.