Ik kom even terug op mijn column van gisteren. Die schreef ik naar aanleiding van een reportage in Nieuwsuur, waarin ik wethouder Piet Sleeking, onder begeleiding van een sombermansmuziekje, de Voorstraat nog nét niet ten grave zag dragen. Eigenlijk ging het hele verhaal over het simpele feit dat ‘gaten’ in winkelstraten in veel gemeentes (niet alleen in Dordt dus) tegenwoordig wat eh… makkelijker worden opgevuld met woningen of kantoren dan vroeger het geval was. En nee, dáár zit ik niet zo mee, maar ik stoor me wél een beetje aan de gelatenheid die bestuurders in dit land tegenwoordig uitstralen met betrekking tot die leegstandsproblematiek. Nog erger vind ik het dat die  gelatenheid steeds vaker gepaard met een, in mijn ogen, ongepaste vorm van pragmatisme… zoiets van, weet je wat? We hebben momenteel tóch woningtekort, dus eh… laat maar helemáál zitten die winkels.
Neem nou de Voorstraat, die ooit te boek stond als langste winkelstraat van Nederland. Dat vond ik altijd al een wat twijfelachtige betiteling, maar lang is ‘ie zeker en ik begrijp ook best dat zo’n straat vandaag de dag als gevolg van een veranderend winkelgedrag (het internet is immers altijd ‘open’) nooit meer, zoals in vroegere jaren, over de hele lengte kan blijven schitteren. Een jaar of tien geleden al pleitte hoogleraar vastgoedfinanciering Piet Eicholtz (destijds vanwege een ‘leegstandsconferentie’ op bezoek in Dordt) voor rigoureuze maatregelen. Zijn credo was: ruilverkavelen van de nog wél succesvolle winkels richting het stadshart, waardoor het kernwinkelgebied gevuld blijft. De ‘uiteinden’ van Voorstraat, Vriesestraat en Grote Spuistraat hoeven dan niet meer per definitie een winkelfunctie te hebben. ,,Het is een kwestie van de tenen afhakken om het been te redden’’, aldus de hoogleraar. Dat klonk eigenlijk nog wel realistisch… een paar teentjes opofferen om een héél been te redden. Alleen in Dordt, zo vrees ik, wordt de zaag straks nét zo makkelijk vol in het kuitbeen en desnoods zelfs bóven de knie geplaatst.