Het zit me écht dwars… die patstelling rondom de Molen Kyck over den Dyck. Waarom? Omdat die molen helemaal geen tijd heeft voor een patstelling; de uitkomst van patstellingen met betrekking tot noodlijdende monumentenpanden is nagenoeg altijd rampzalig. Waarom? Simpel. Bij lang wachten met ingrijpen loopt de ‘herstelprijs’ alleen maar verder op en bij eh… té lang wachten hóef je niet eens meer in te grijpen, want dan (excuse my French) pleurt zo’n monument uiteindelijk gewoon om. Bij niet-draaiende molens (technisch verhaal) blijkt dat gevaar extra groot te zijn.
Ik moest, nadat ik over die ambtelijke patstelling rondom de molen las, ineens aan dat Teerlink-pandje denken, u weet wel… dat schattige gebouwtje dat al sinds jaar en dag (om precies te zijn sinds 2015, toen projectontwikkelaar Van Pelt het kocht) tot ruïne aan het ‘verschrompelen’ is. Ook hier is eigenlijk al véél te lang sprake van een patstelling tussen de gemeente (die dit beeldbepalende pand mét een gemeentelijke monumentenstatus graag behouden ziet) en de projectontwikkelaar, die het (zonder dit hardop te durven uitspreken) het liefst helemáál in ziet storten om op de dan vrijgekomen plek iets neer te kunnen zetten met een hoger rendement… een appartementencomplex bijvoorbeeld.
De patstelling rondom de molen heeft een heel ándere oorzaak, maar het gevolg zal niet anders zijn, namelijk dat Dordts laatste molen – ooit hadden we er hier meer dan honderd – op een dag vanzelf in elkaar stort als niemand iets doet. Er is namelijk geld nodig (op z’n minst een ton) om die molen weer draaiend te krijgen. De rijkspot die hiervoor in het leven geroepen is, blijkt echter hartstikke leeg te zijn, maar de gemeente wil niet over de brug komen omdat het hier een rijksmonument betreft. Kortom: patstelling. Mijn conclusie: een dralende gemeente is hier dus per definitie een falende gemeente, dus zeg ik… nú voorschieten, later verrekenen. Daar is vast wel een creatieve oplossing voor te verzinnen.