De schoolvriendjes uit mijn Sterrenburgse jeugd woonden in huizen die min of meer vergelijkbaar waren met het rijtjeshuis waarin ik zelf opgroeide. Gróte verschillen waren er niet… nou ja, hier en daar was de televisie misschien wat groter of stond er een ‘sjieker’ bankstel in de woonkamer, maar over het algemeen was er, niet alleen qua onderkomen, maar ook qua inkomen, een zekere mate van gelijkheid, die ik destijds als vanzelfsprekend ervoer. Pas op de middelbare school ontdekte ik dat de wereld anders in elkaar stak; in mijn klas zaten immers jongens en meisjes uit álle Dordtse wijken en dus kwam ik, als kersverse brugsmurf, ineens thuis bij klasgenootjes die soms in simpele flatjes en soms in kasten van huizen woonden. Wat mij opviel was dat de ouders van die ‘paleisbewoners’ niet eens per definitie schatrijk waren. Sommigen hadden hun huis, kort na de laatste Boerenoorlog voor een knapzak aan dukaten gekocht en in de loop der jaren was hun bezit tig keer ‘over de kop’ gegaan. Lucky bastards, zou je nu denken, maar de geschiedenis herhaalde zich. Nu woon ik zelf alweer een kwart eeuw in een huis dat ik vandaag de dag niet eens zou kunnen kopen met het (naar het heden geïndexeerde) inkomen dat ik, zo rond de eeuwwisseling, als starter op de woningmarkt had. Veel van mijn generatiegenoten wonen nu in huizen die in euro’s inmiddels bijna twee keer zoveel waard zijn dan ze er ooit in guldens voor betaald hebben. Daar blijven ze voorlopig ook zitten, want zelfs een kleiner appartement (een logische vervolgstap) is alweer duurder dan het tóch al zo enorm gegroeide bedrag dat ze nu voor hun eengezinswoning krijgen. En zo stagneert de ‘woon-keten’, omdat dergelijke bedragen voor jonge starters simpelweg niet op te hoesten zijn. Conclusie: er moeten hier héél snel, héél veel betaalbare starterswoningen gebouwd worden, anders raakt deze, op zich al vergrijzende stad, een volledige generatie kwijt.