Hans van der Slot, ondernemer, fervent pijproker, criticaster van gemeentelijk beleid, heerlijke druktemaker, liefhebbende echtgenoot en mijn destijds besnorde sigarenboer aan de Vriesestraat is niet meer. Vorige week overleed hij op 77-jarige leeftijd in Hospice De Patio aan de gevolgen van een ziekte die hem al jaren parten speelde.
Ik ging er zo’n beetje dagelijks een krantje halen of ‘een rokertje’ en af en toe kreeg ik er liefdevol op mijn donder. Nee, niet vanwege mijn columns, want die schreef ik toen nog niet, maar gewoon vanwege een of ander artikel in de krant van die dag. Dat hoefde niet eens een artikel van mijn hand te zijn, maar ik was voor Hans nu eenmaal de representant van de krant die hij in zijn winkel verkocht en dus kreeg ik de inhoud er van soms onomwonden om de oortjes geslingerd. Hans kon namelijk oprecht verontwaardigd of zelfs boos zijn als er in ‘zijn’ Dordt iets gebeurde dat van invloed was op het wel en wee van stadsgenoten in het algemeen of ondernemers in het bijzonder. Toch heb ik vooral veel met hem gelachen, want Hans was gewoon een hele leuke vent met kennis van zaken op veel gebieden.
Hans droeg het hart op de tong, maar dat was wél een hart van goud. Hij kon simpelweg niet tegen onrecht en ongelijkheid en om die reden mengde hij zich, kort na zijn pensionering, nog even in de lokale politiek. Nadat hij de winkeldeuren (ongeveer 17 jaar geleden) voorgoed achter zich dicht trok, verhuisde hij naar de Staart waar hij, samen met zijn vrouw, een appartement betrok met uitzicht op het Wantij. Ook daar bleef hij, als vervent tegenstander van de ‘uitstoot’ die zijn nieuwe ‘buren’ DuPont en Chemours veroorzaken, strijdbaar als vanouds.
In gedachten stap ik morgen de sigarenwinkel van Hans binnen. Hij kijkt me dan gespeeld boos aan en zegt: ‘Heb jij dat malle stukkie geschreven?’