En dan ligt ‘ie ineens weer op de mat… die OZB-aanslag. Routinematig scheur ik de enveloppe open en denk: tja, wat denk ik dan eigenlijk? Meestal niks, want ik weet nog niet eens wat een halfje bruin kost, laat staan een héél huis met dak, tuin en binnentoilet. Vervolgens geef ik de factuur aan mijn vrouw die vervolgens routinematig regelt dat we die hele affaire in tig termijnen van tig afhandelen, zoals we dat eigenlijk al zo’n beetje sinds de laatste Napoleontische oorlog doen. ,,En… wat is ons huis waard vandaag de dag?’’ vraag ik haar vervolgens quasi geïnteresseerd. Het antwoord is steevast hetzelfde: ,,Meer dan vorig jaar, maar minder dan wat je er voor krijgt als je het vandaag zou verkopen.’’
De hoogte van die jaarlijkse OZB-aanslag komt op mij altijd wat willekeurig over. Goed, er zal vast wel een of ander verklaarbaar rekensommetje aan ten grondslag liggen, alleen is dat rekensommetje aan mij niet besteed. Maar toch… het is wéér duurder geworden, dus wellicht is het een idee om dat bedrag, onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’, nou eens een keertje serieus aan te vechten. Misschien zo’n eh… ‘ambulance chaser’ inschakelen? Weet u wat dat is? Da’s een advocaat die u gratis helpt uw aanslag omlaag te lullen; als dat lukt dan roomt ‘ie een stukkie van uw meevallertje af en zo niet… pech gehad. Ambulance chasers – zo luidt hun bijnaam in de VS en u kunt zelf wel raden waarom – werken namelijk op no cure no pay-basis. Zij verdienen hun centen door als het ware met hagel (ofwel standaard bezwaarschriftjes) op gemeentes te schieten. Alleen jagen ze die gemeentes, die ál die hagelkorrels weer moeten pareren, daarmee enorm op kosten en u mag drie keer raden op wie die kosten dan uiteindelijk weer eh… ‘verhaald’ worden. Hoe? Ik zou zeggen, begint u maar weer bovenaan met lezen.