Het is tóch anders dit keer… qua Oranje-gevoel bedoel ik. Twee wedstrijden van het Nederlands elftal heb ik nu in m’n uppie vanaf de bank bekeken en vooralsnog is er in huize Thies geen enkele sprake van oranjekoorts. Wél geniet ik met volle teugen van Frenkie de Jong, waar de klasse simpelweg vanaf straalt en van Denzel Dumfries, die maar blijft doorstieren aan de rechterflank. Maar oranjekoorts? Nee, zelfs na zeven jaar ‘onthouding’ (we waren er de afgelopen twee toernooien niet bij) vertoon ik daar nog geen verschijnzelen van, maar wie weet komt dat nog als we straks in de fase terecht komen van erop of eronder.
Overigens, zo ontdekte ik, heb ik tijdens het kijken wel een beetje last van eh… vakverdwazing. Ik kijk namelijk met een ‘Dordtse bril’ naar al die wedstrijden die ons worden voorgeschoteld. Te gek toch, dat de openingswedstrijd gefloten werd door Danny Makkelie uit Dordrecht? Dat deed ‘ie goed, dus het zou me niets verbazen als hij straks misschien zelfs de finale (of op z’n minst een halve finale) mag leiden. En prachtig ook natuurlijk dat de linkerverdediger van Die Mannschaft (Robin Gosens) een seizoennetje of twee aan de Krommedijk rondhuppelde.
En o ja… in een artikel van collega Mikos Gouka las ik dat de ‘nieuwe’ Oranjeheld Denzel Dumfries, jaren geleden, bij onze lokale FC op de stoep stond met de vraag, en ik citeer, ‘of hij een kansje kon krijgen.’ Nee dus, want bij Dordt waren ze nou nét juist gestopt met het ophalen van talenten met busjes en zag men de komst van Dumfries helemaal niet zitten. En nu zijn clubs in de Premier Leaugue bereid om vele tientallen miljoenen voor deze ‘gestaalde’ rechterverdediger neer te leggen… hadden onze schapekoppen komend seizoen misschien in het fonkelnieuwe Dordtse ‘Denzel Dumfries-stadion’ gespeeld.
Hoe dan ook, oranjekoorts heb ik dus nog niet… hooguit een tikkie verhoging dankzij Frenkie, Danny, Robin en Denzel.