Iets met een kalf dat verdronken is, tranen van een krokodil en dweilen naast een kraan die al véél te lang open staat. Een malle mix van die drie spreekwoorden nestelde zich in mijn bovenkamer toen ik mijn krant las over die noodkreet van de woningcorporaties in deze regio. Die vinden namelijk dat er een einde moet komen aan de gekte op de woningmarkt en eh… dat er nu héél snel, héél veel sociale woningen moeten worden gebouwd.
Ja, dank je de koekoek… dat de paus katholiek en een kalkoen over het algemeen een tikkie nerveus is in november wist ik al een tijdje. De ‘weerswaarschuwing’ van de woningcorporaties doet mij nog het meest denken aan een tekst die ik, tijdens een vakantie in de VS, ooit op een pak melk zag staan: ‘Pas op. Dit product bevat melk.’
De woningcorporaties die nu moord en brand schreeuwen hadden natuurlijk al véél en veel eerder aan de bel kunnen… nee, móeten trekken. Sinds deze organisaties, nu alweer een kwart eeuw geleden, min of meer verzelfstandigden (en dus eigenlijk bedrijven werden) zijn de huurprijzen in dit land geëxplodeerd. De directeuren van die bedrijven werden vooral vermogensbeheerders (mét de daarbij kennelijk horende topsalarissen), maar intussen raakten die corporaties meer en meer hun ware doel en dus eigenlijk ook hun bestaansrecht kwijt, namelijk zorg dragen voor goede en betaalbare huurwoningen voor mensen met een bescheiden inkomen. Toegegeven… dát de ‘volkshuisvesters’ vastgoedconcerns werden was deels noodgedwongen omdat de politieke prioriteit voor sociale woningbouw vanaf de jaren tachtig daalde. Gevolg: de geldkranen gingen dicht, terwijl er natuurlijk wel rendement behaald moest worden en dus maakten de idealisten plaats voor managers. Die prioriteit (een schreeuwende vraag naar betaalbare woningen) is er momenteel overduidelijk weer wél en dus moeten de corporaties zich eigenlijk opnieuw uitvinden. Jammer dat ze daar nú pas achter komen. Ik zeg, succes: de idealen van weleer liggen vast nog wel ergens in een archiefkast.