Sinds enkele weken bivakkeren ze elke avond met z’n zessen in onze tuin en waan ik me in een tropisch vakantieparadijs. Ik vind het prachtig, maar ook een beetje onwennig. Deze zogeheten halsbandparkieten – want dáár heb ik het over – zijn namelijk knalgroen en hebben een vuurrode snavel en die kleurcombinatie ben ik in mijn vogelparadijsje aan de Spuihaven simpelweg niet gewend.
Wij noemen ze thuis ADO-supporters en da’s niet alleen vanwege de kleur van het eh… thuistenue, zeg maar. Halsbandparkieten zijn namelijk vooral heel erg druk en lawaaiig en als ze groepsgewijs komen aan gefladderd nemen ze als heuse voetbalsupporters meteen hun hele omgeving in bezit. Alle andere gevederde tuinvrienden gaan er dan óf vandoor, of ze houden zich even sjakies, want eh… tussen zeven en negen is bij ons in de tuin ADO de baas. Tegen de schemering gaan ze overigens terug naar hun eigen supportershome en keert de rust weer terug.
De halsbandparkiet blijkt in Nederland momenteel behoorlijk in opkomst te zijn… ook in Dordt kennelijk, want toen ik onlangs op Facebook een fotootje plaatste van die groene ‘hooligans’ in mijn tuin, ontving ik een heleboel reacties van plaatsgenoten. Er schijnen er tegenwoordig veel in en rond het Wantijpark te wonen en ik las (in het archief van onze krant) dat ‘die groenen’ rondom het Haagse Binnenhof al jaren beeldbepalend zijn. En nee, daar ga ik geen politiek grapje over maken.
De halsbandparkiet (ik ben maar even verder gegaan met lezen) kwam oorspronkelijk voor in zuidelijk Azië en centraal Afrika en werd in de vorige eeuw als volièrevogel naar Europa gehaald. Meer dan eens wisten ze te ontsnappen of werden ze vrijgelaten en bleken ze in het wild prima te gedijen.
Ik ben benieuwd hoeveel er inmiddels op dit eiland zitten én – ook belangrijk – of ik dit ten koste gaat van de rest van de vogelpopulatie alhier. Inkoppertje voor ‘onze’ Jacques van der Neut wellicht?