Is dit een grap of om te huilen?’ Geloof me als ik u zeg dat dit zinnetje uit een lied van Herman van Veen al bijna een jaar door mijn hoofd spookt. Alleen eh… durfde ik mijn column over dat kunstproject van de Brit Edward Clysedale (u weet wel, dat project met die boot die straks door de stad gesleept moet gaan worden) daar niet mee te openen. Waarom niet? Tja, ik zeg het maar eerlijk: ik twijfelde gewoon aan mijn eigen verstandelijke vermogens en dacht, ik zal er wel niks van begrijpen en ik ben vast een cultuurbarbaar of een populist als ik dat project met een dergelijke kwalificatie tegemoet treed. Ik bedoel, je moet in het leven een beetje een ‘open mind’ houden toch? Nou, nee dus. Althans… niet altijd. Er zijn namelijk grenzen. Om de brokstukken van die (door de stad gesleepte) boot straks in de museumtuin te krijgen moet blijkbaar een deel van de tuinmuur uit 1904 worden gesloopt en dát gaat me toch écht een tikkie te ver. Ik knikte dan ook instemmend toen ik gisteren in mijn eigen krant las dat mijn collega (onze huis-geschiedschrijver) Jaap Bouman, historicus Henk ’t Jong en Jan Willem Boezeman van het Documentatie- en Kenniscentrum Augustijnenhof óók tegen die voorgenomen slooppartij te hoop lopen. Kortom, ik bevind me in goed gezelschap als ik stel dat je gewoon met je al dan niet kunstzinnige poten van die tuinmuur – een Rijksmonument trouwens – moet afblijven. Om precies diezelfde reden kwam ik jaren geleden al in opstand tegen dat onzinnige plan van wethouder Sleeking om een gat in de Visbrug te gaan hakken.  
Tegen de kunstenaar in kwestie zou ik willen zeggen: Tom Poes… verzin een list. Die brokstukken van dat schip zijn vast wel op een andere manier in die tuin te krijgen. Bouw een eh… artistiek verantwoorde hijskraan of bel desnoods Van Twist, maar laat m’n stadje gewoon lekker heel.