In mijn jaren bij de publieke omroep was televisie maken nog een heel gedoe. Ging je, als verslaggever, op reportage dan kreeg je een cameraman mee, een geluidsman, een productiemedewerker en soms, als het écht mooi moest worden, ook nog iemand die het hele spektakel regisseerde. Kortom, dat was een busje vol en vanuit zo’n busje heb ik in de jaren negentig van de vorige eeuw dan ook zo ongeveer heel Nederland mogen aanschouwen.
Vandaag de dag is een cameraploeg een ‘one man band’ geworden, uitgerust met hooguit een compact cameraatje, wat draadloze microfoontjes en niet zelden ook een mini-drone. Een week of wat geleden had ik zo’n éénpersoons-filmploeg op bezoek en samen scharrelden we door de binnenstad om beelden te draaien voor een reportage over Dordrecht… bestemd voor een reisbureau dat, vanuit Duitsland, toeristentripjes naar Nederland organiseert. Kennelijk moest er ook een portretje van Hollands oudste stad gefabriceerd worden en op de een of andere manier was het ingeschakelde productiehuis onder het motto ‘we benaderen in elke regio de plaatselijke columnist’ bij mij terecht gekomen. Ik hoefde die ochtend (gelukkig een zonnige) niets anders te doen dan de juiste plekjes aanwijzen bij wat teksten die mij vooraf al waren toegezonden. Het werd een toertje vol clichés, want de tekstjes over het Drierivierenpunt, het zakkendragerssteegje, de historische havens én de Biesbosch moesten louter nog van plaatjes worden voorzien. ,,En waar zijn nou die molens die op een rijtje staan?’’ vroeg de Duitse cameraman me aan het eind van die ochtend. Ik vertelde hem dat die niet letterlijk om de hoek liggen, ‘aber das war Ihm egal.’ Zijn lijstje moest en zou ‘gründlich’ afgewerkt worden.
Nog geen uur later stonden we samen in Kinderdijk, dat van nu af aan kennelijk óók op Dordts grondgebied ligt. Als u de komende maanden in de stad nou af en toe een Duitser moet teleurstellen die naar de ‘Mühlen’ van Kinderdijk wil wandelen… mijn schuld is het niet.