Dit wordt niet mijn derde column over dat malle idee om in oktober een half verkoolde boot door de straten van Dordt te gaan laten slepen, waarvoor een deel van de monumentale muur van het Dordrechts Museum gesloopt moet worden. Nou ja, een beetje dan… want ik lees dat de VVD hierover inmiddels een aantal niet mis te verstane vragen bij het college heeft neergelegd en dat verantwoordelijk wethouder Piet Sleeking – kennelijk geschrokken van al die commotie – tóch nog een keertje over eventuele aanpassingen van dat plan wil praten met zijn mede-wethouder. Intussen geeft de Dordtse historicus Henk ’t Jong op zijn website (apudthuredrecht.nl) op haarscherpe wijze aan dat het idee om een tjalk door Dordtse straatje te gaan manoeuvreren óók nog eens gebaseerd is op malle ‘geschiedkundige’ misvattingen en verkeerde aannames van de kunstenaar die het allemaal bedacht heeft. Kortom, wellicht breekt het gezonde verstand hier tóch nog door. Waar ik het eigenlijk over wil hebben is over communicatie, of beter gezegd over het gebrek daaraan. Ik heb het dan niet eens zozeer over communicatieadviseurs die bij de gemeente actief zijn, want geloof me, daar zitten echt hele goeie tussen. Nee, ik heb het over de misvatting, die kennelijk vooral bij sommige politici en zeker ook ambtenaren leeft dat je vanuit de bestuurskamers van de stad wel even bedenkt en bepaalt wat heilzaam voor de stad is… dáár ‘repareer’ je als communicatieadviseur meestal niet veel meer aan. En zo waren we dus bijna opgezadeld met een gat in de Visbrug, kijken we ongevraagd met z’n allen de rest van ons leven (vanaf het Statenplein) tegen een spuuglelijk beeld van Willem van Oranje aan en staat er nu een brug naar Stadwerven die op zich reuze nuttig en ook zeker niet lelijk is, maar wél vele miljoenen duurder werd dan oorspronkelijk gepland. Ik pleit hier niet voor referenda hoor maar een beetje beter luisteren naar je inwoners voorkomt een hoop ellende.