Ik ben boos. Nog nooit eerder ben ik mijn dagelijkse episteltje met deze woorden begonnen, maar in dit geval móet ik het gewoon even kwijt. Weet je wat? Laat ik het er maar meteen uitgooien… wie zijn toch in hemelsnaam die mensen die, ter opluistering van de lockdown of ter omzeiling van de avondklok, een huisdier aanschaften om dat beestje, nu de vakantie lonkt en de kantoordeuren weer open gaan, vervolgens razendsnel weer af te danken? Hebben die mensen last van cellentekort in de bovenkamer? Zien zij dieren louter als een ‘gebruiksvoorwerp?’ Hebben zij überhaupt wel gevoel in hun donder?
De asiels zitten bomvol met – vaak zelfs nog piepjonge – afdankertjes en die dieren hebben eigenlijk nog mazzel, want veel honden, katten, knaagdieren, vogels en schildpadden zijn gewoon letterlijk via de huis- of autodeur de grote boze buitenwereld ingeslingerd. En ja, daar kan ik héél boos om worden, te meer omdat ik het – net als de meeste weldenkende mensen – nog zag aankomen ook. Misschien loopt het wel los, dacht ik nog even tegen beter weten in, maar eh… nee hoor, dit land zit kennelijk boordevol gevoelloze hufters. Ik ben nog het meest boos vanwege het feit dat hier gewoon sprake is van ordinaire dierenmishandeling; het overgrote deel van die op straat geschopte beestjes rédt zich immers niet in die grote boze buitenwereld. Die lijden, vanwege angst, honger, vertwijfeling en ja, in veel gevallen óók liefdesverdriet, want zélfs een hond die niet goed door zijn baasje behandeld is mist dat baasje toch…
In Groot-Brittannië is enkele jaren geleden besloten om de straffen wegens verwaarlozing en/of mishandeling van dieren te vertienvoudigen. Ook in Nederland gingen de straffen onlangs omhoog maar ze staan wat mij betreft nog altijd niet in verhouding tot het aangerichte leed. Daarnaast vind ik dat er nu door justitie zwaar ingezet moet worden op de opsporing van mensen die hun ‘impulsaankoop’ weer nét zo makkelijk dumpten.