Een briefje dat ik onlangs aantrof in mijn krant zette me aan het denken. Dordtenaar Leen Fijnekam schreef daarin het volgende: ‘Onlangs fietste ik om rond 9.30 over de Papendrechtse brug. Net voor mijn neus ging de brug open. Reden: er lagen twee zeilbootjes te wachten. Terwijl de klep openging stroomde de brug aan beide zijden vol met verkeer, remmend voor de neergedaalde bomen. Personenauto’s, vrachtauto’s bussen, fietsers, alles stond vast. De afsluiting van een rijbaan van de N3 deed hier ook geen goed aan. Schuin achter mij stond een ambulance, gelukkig zonder zwaailichten. Ik kon niet ver genoeg achter me kijken hoe lang de rij inmiddels was, maar weet uit ervaring dat er heel veel auto’s bij een open brug in de file staan, enkel omdat de mast van een zeilbootje net niet onder de brug past.’
Fijnekam vervolgt zijn brief met het verhaal dat hij Rijkswaterstaat (verantwoordelijk voor de brug) hier ooit op aansprak en tevens legde hij een voorstel neer: ‘Zo moeilijk moest het toch niet zijn om op vastgestelde rustige tijden de belangrijkste verkeersbruggen slechts één of twee keer per dag voor de recreatievaart te openen in plaats van bij aanbod?’
De reactie viel echter wat tegen: ‘Wij wíllen hier wel wat aan doen, maar dat gaat niet omdat er nog steeds een wet van kracht is die stelt dat scheepvaart vóór wegverkeer’ gaat.’
Dat kan wel zo zijn, zo stelt Fijnekam vervolgens maar – en ik citeer – ‘waarschijnlijk stamt die wet dan nog uit de tijd van postkoetsen en stoomboten en wordt het hoog tijd voor aanpassing.’
En zoals ik al zei… die brief zette me dus aan het denken, want de suggestie van Fijnekam vind ik eigenlijk zo gek nog niet. Waarom die brug niet op enkele, van te voren vastgestelde tijden openen, in plaats van ‘bij aanbod?’
Of is het sowieso tijd voor een tunnel?