Gisteren ontving ik een briefje van iemand die beweert dat ze, en ik citeer, ‘namens de gehele LHBTIQAPC-gemeenschap’ spreekt. Nu weet ik niet precies van ál die letters wat ze precies aanduiden,  maar die C staat kennelijk voor chagrijnig mens, want ze had ‘een hartig woordje met me te wisselen’ omdat ik volgens haar ‘in mijn columns seksistische trekjes vertoon.’ Concrete voorbeelden had ze niet (ik heb er nog naar gevraagd), dus ik vermoed dat ze eigenlijk vooral teleurgesteld is in het feit dat ik een columnist van het mannelijk geslacht ben. Ik heb daarvoor nog mijn welgemeende excuses aangeboden, maar niks meer teruggehoord. Het deed mij denken aan een brief die ik ooit ontving van iemand die beweerde een anti-discriminatieclub te vertegenwoordigen. Ik had, nadat een gemeenteraadslid geopperd had dat het hulpje van Sint (Piet dus) een eigen paard moest krijgen, in mijn column mild gekscherend gereageerd met de vraag of dat dan wellicht ook een wit paard mocht zijn. Dat was, zo stelde de briefschrijver, ernstig racistisch en eh… ik zou er meer van horen.
En nu ben ik (volgens een lezer) óók nog eens een cultuurbarbaar omdat ik niet sta te juichen over de mogelijke sloop van een tuinmuur van het Dordrechts Museum ten faveure van een kunstproject. Kortom, ik voel me een beetje als het Dordtse gemeenteraadslid John van der Net in de BNN-jongerentalkshow Baksteen. Dat programma stond in het teken van de vraag of Nederland excuses moet maken voor het slavernijverleden en John – die daar tegen is – was kennelijk uitgenodigd om daarin de rol van boze witte man te spelen. Dat opzetje mislukte: het raadslid toonde zich  namelijk juist begripvol en invoelend, maar bleef intussen wél helder argumenterend zijn standpunt verdedigen. Zijn drammerige ‘opponenten’ in dat tenenkrommende programma konden dat niet verkroppen en als blikken konden doden lag John nu in een Hilversumse greppel. Discussiëren mét luisterbereidheid en inlevingsvermogen… John deed het, maar dáárvoor was hij niet uitgenodigd.