De winkelleegstand in Nederland daalt, stelt onderzoeksbureau Locatus. De winkelleegstand neemt snel toe, lees ik in het Financieele Dagblad. Het is allebei waar: het zijn namelijk vooral de grote steden die maar niet uit het, door internetshoppen en pandemie veroorzaakte dal kruipen, terwijl in de wat kleinere steden inmiddels een waterig zonnetje begint door te schijnen. Maar hoe zit het dan met Dordt? Ik woon al tientallen jaren in de binnenstad, ben van nature een optimist, maar woensdagmiddag, toen ik plaatsnam op die lange bank bij de ijssalon op het Statenplein, werd ik overvallen door droefenis alom. Dit stukje stad, tóch al niet bepaald mooi qua bouw (een grauwe mix van goedkope bouwstijlen uit de jaren, zestig, zeventig en tachtig) is één grote gatenkaas… en dan heb ik het niet alleen over de winkels, maar óók over de ruimtes daarbóven die, in het kader van de huidige huizenschaarste, bij wijze van spreken schreeuwen om bewoning. Mijn wandeling begon op het Bagijnhof waar het hoekpandje wederom leeg staat, alsmede een winkel tussen C&A en de Hema. Daar tegenover zitten, in grote panden (die dus eigenlijk ook leeg staan) twee tijdelijke outletstores. Dán… op de Sarisgang: een gapend gat waar voorheen Miss Etam zich bevond, een leegstaand hoekpandje waar een scharrig telefoonwinkeltje er de brui aan gaf, een verdwenen ‘Wereld van Gezondheid’, exit Leonidas, een leeg winkelpandje naast Rituals, een verdwenen Cela Woonwereld en een verlaten hoekpand waar je ooit horloges en juwelen kon kopen. Op het Statenplein vertrokken eerder al een schoenenzaak en een sieradenwinkeltje en dan tel ik het nog altijd leegstaande voormalige V&D-pand nog niet eens mee. Vervolgens huiswaarts door het tochtgat Drievriendenhof, waar eveneens twee panden leeg staan. Ik tel 20 keer leegstand en… ik weet het… da’s niet per definitie ‘de schuld’ van de gemeente, maar een beetje meer haast en daadkracht van die kant om het tij te keren mogen we best wel verwachten toch?