‘Het is jammer dat er geen opleidingen of aanwijzingen bestaan hoe te leven als men zeer oud geworden is (…) onophoudelijke vermoeidheid remt mij in bijna alles wat ik eigenlijk zou willen doen.’
Het zijn zomaar wat flarden van teksten die ik aantrof op de Facebookpagina van de Dordtse dichter en oud-militair Wim Jilleba die eind vorige week op 93-jarige leeftijd zijn laatste adem uitblies.
En tóch is hij niet oud geworden, vind ik. Goed, het lichaam kwam niet meer zo goed mee en een herseninfarct, nog niet zo lang geleden, beperkte hem in toenemende mate, maar zijn geest bleef jong en krachtig en zal dat, in mijn herinnering, ook altijd blijven. Wim Jilleba was een aimabel mens… vriendelijk, ‘open van geest’, toegewijd aan zijn vrouw Corrie en voor ons – zijn vrienden en kennissen – gewoon aangenaam en leerzaam gezelschap. Dat hij die warme karaktereigenschappen een leven lang heeft weten te behouden is, zo zie ik het althans, best wel bijzonder, want Wim Jilleba maakte twee oorlogen mee en was als militair in het voormalig Indië getuige van diverse gruwelijkheden; de herinneringen daaraan, die hem volcontinu parten moeten hebben gespeeld, schreef hij in een indrukwekkend boek deels van zich af. Gelukkig wist hij in zijn gedichten ook wel degelijk oog en hart te houden voor de mooie dingen die op zijn levenspas kwamen. Wim genoot met volle teugen van de natuur op dit eiland en deed op onnavolgbare wijze verslag van zijn tochten per scootmobiel door de Biesbosch. Zijn gedichten (hij debuteerde overigens pas na zijn tachtigste) waren soms bitterzoet… maar toch vaak ook hartverwarmend, troostrijk en zeker niet gespeend van humor en zelfspot. Jilleba’s afscheidswoorden (in de rouwadvertentie) luiden als volgt: ‘Ach, mag het zijn dat na aftrek van wat ik fout deed er voldoende positiefs resteert, opdat men zich mij herinnert met een glimlach in het hart.’
Dat laatste dus. Dag Wim.