Zou ik me veiliger voelen met een blaffer op zak? Nee, schrik niet… ik ben écht niet van plan zo’n ding te kopen hoor, want – ik geef het maar direct toe – ik ben een watje en vind een nagelschaartje al gevaarlijk, dus verder dan hooguit over dit onderwerp fantaseren gaat het bij mij zeker niet. De enige wapens die ik bij me draag zijn een beetje gezond verstand, een braniebakkes (lees: grote bek) en twee nog altijd redelijk functionerende benen om er bij onraad snel vandoor te speren. Maar stel… de dag breekt een keer aan dat die benen het niet meer zo goed doen, dat de branie en die grote bek, waarmee ik het tot dusver altijd wel aardig gered heb, verbleekt zijn en ik me, ’s avonds laat op straat, zomaar ineens wél kwetsbaar voel… zou ik dan overwegen mezelf te bewapenen met een of ander illegaal verkregen schietijzer? Een niet eens zo ingewikkelde zoektocht in het archief van mijn krant leert me dat het aantal wapengerelateerde incidenten in dit land (ja, ook in deze regio) in de afgelopen decennia behoorlijk is toegenomen. Voel ik me daardoor onveiliger dan in mijn jongensjaren, toen een straat- of kroeggevecht meestal met louter de blote vuisten beslecht werd? Het enige eerlijke antwoord is: ja, ik voel me wel degelijk minder zelfverzekerd in een samenleving waar, kennelijk makkelijker dan voorheen, naar wapens gegrepen wordt.
Nu terug naar de vraag waar ik deze column mee aanving: zou ik me nou écht veiliger voelen met een blaffer op zak? Nee, dus , want ik zou zo’n ding niet eens durven gebruiken en baal al van het feit dat ik mezelf die vraag überhaupt voorleg.
Mijn conclusie is dat de straffen op wapenbezit (niet alleen vuurwapens) in dit land een behoorlijk stuk mogen worden opgeschroefd. Het stadium van taak- en voorwaardelijke straffen bij een dergelijk delict zijn we in dit land, wat mij betreft, al lang en breed voorbij.