Goed… er zat een tussenperiode in van een kleine twintig jaar – die ik goeddeels in Hilversum doorbracht – maar al vanaf 1984 ben ik actief voor deze krant. Nou ja… hélemaal dezelfde krant is het natuurlijk niet meer, want toen ik hier destijds mijn eerste voorzichtige stapjes op de redactie zette, was Dagblad De Dordtenaar nog een min of meer zelfstandig Dordts bedrijf en was de krant nog een eh… ‘meneer met een hoed op.’ Inmiddels maken we deel uit van een groot mediaconcern met diverse dagbladen, tijdschriften en radiostations in binnen- en buitenland. Het vak is óók veranderd… sneller geworden, toegankelijker en dus ook (dankzij de sociale media) sneller en makkelijker ‘onderhevig’ aan kritiek, die soms terecht is, maar minstens zo vaak ook niet. Ondanks mijn ‘uitstapjes’ naar televisie-, theater- en museumland ligt mijn hart nog altijd bij de regionale dagbladjournalistiek. Waarom? Omdat je in deze ‘tak van sport’ simpelweg de meest intensieve binding houdt met je lezerspubliek. Veel van mijn columns komen immers tot stand dankzij tips van en gesprekken met lezers die mij (omdat ik nu eenmaal dagelijks met mijn tronie én mailadres op pagina twee van het regionale katern sta) inmiddels snel weten te vinden. Dat is meestal leuk, maar zo af en toe ook even niet, omdat je ook nog wel eens wat pure haat (en zelfs dreigementen) om de oortjes geslingerd krijgt van lezers die kennelijk niet doorhebben dat een column niets anders is dan hooguit de mening van een individu (niet van de krant dus) en dat het juist de functie van een columnist is om discussies, over welk onderwerp dan ook, aan te slingeren of in leven te houden. Daarbij hoop ik verhelderend en zo nu en dan ook amuserend te zijn. De vakantie (jawel… wederom Terschelling, maar voor het eerst zonder Blafmans) zit er op en ik heb zin in mijn alweer twaalfde ‘seizoen’ als columnist. U ook, hoop ik.