Net terug van vakantie en de witte pagina’s verdwijnen alweer gestaag uit mijn agenda. Gek eigenlijk dat ik daar, met het vorderen der jaren steeds vaker een dubbel gevoel bij krijg… ik bedoel… eigenlijk is het, voor een kleine zelfstandige als ik, prachtig als de agenda zich na een vakantie weer gestaag vult. Aan de andere kant vind ik het toch ook wel weer lekker als ‘ie gewoon nog even lekker leeg blijft, want dat biedt mij de gelegenheid om mijn dagen, zoals ik op Terschelling doorgaans pleeg te doen, wat spontaner in te vullen. Maar ach, ik val u lastig met een luxeprobleem; ik doe vooral dingen die ik leuk vind en ik krijg daar nog voor betaald ook, dus eh… wat ik zeur ik nou eigenlijk helemaal?
Tijdens mijn vakantie heb ik veel nagedacht over Hanneken of Choephore… u weet wel, dat prachtige kunstwerk van Gerhard Lentink dat momenteel (althans op schaal) zichtbaar is in de Torenkamer van de Grote Kerk. Dit beeld krijgt wellicht een andere plek dan die oorspronkelijk door de kunstenaar ‘gedroomde’ locatie aan de kop van Stadswerven, maar eh… moeten we daar nou écht blij mee zijn? Dat hele radarverhaal wil er bij mij nog steeds niet in hoor. Waarom zou dat kunstwerk storend werken op het scheepvaartverkeer terwijl die veel grotere brug daar vlakbij kennelijk geen problemen oplevert? We legt mij dit uit? Kunstenaar Lentink is inmiddels bereid eventueel akkoord te gaan met een plekje nabij Kinepolis, maar ik weet zeker dat hij, net als ik, diep van binnen gruwelt van deze ‘polderoplossing.’ Dit kunstwerk is simpelweg te imposant en (nu al) té iconisch om het binnenstedelijk te ‘verstoppen. Hanneken, naar verwachting óók nog eens goeddeels gefinancierd middels crowdfunding, kán gewoon hét ultieme visitekaartje (tevens pr-instrument) van de stad worden en dat kan ze eigenlijk alleen zijn vanaf die oorspronkelijk beoogde droomplek. Dit is een kans die je als stad simpelweg niet mag laten liggen.