Eigenlijk betrapte ik mezelf er op een eikel te zijn. Nou ja, een eikeltje dan en ook héél even maar, want al na enkele seconden overviel me een gevoel van diepe schaamte. Ach… ik had nu eenmaal haast, het was verder ook nét iets te druk en te lawaaiig in de supermarkt aan het Achterom en dus stond ik me in de rij van de kassa te verbijten dat de oudere vrouw, die voor me aan de beurt was, maar niet opschoot: een ellenlang verhaal had ze, over een aanbieding (shampoo geloof ik) die wél in de folder, maar niet in de supermarkt werd aangeboden en ook wou ze iets weten over het verzilveren van haar spaarzegeltjes. Toen de caissière de balans van haar schaarse boodschapjes opmaakte ging ze langdurig op zoek naar haar portemonnee (onderin de tas van haar rollator) om het af te rekenen bedrag vervolgens zorgvuldig ‘centje voor centje’ bij de kassa uit te tellen. Inmiddels had ik al lang en breed begrepen – vandaar mijn schaamte dus – dat het gesprekje met de caissière misschien wel haar enige inter-menselijke contact van de dag was. Eenzaamheid is namelijk écht wel een dingetje in dit land en zeker ook in ‘m’n eigenste’ stadje. Maar liefst vijf procent van de bijna 120.000 Dordtenaren heeft te kampen met eenzaamheid. We hebben het hier dus over zo’n zesduizend mensen op ons eiland die zich structureel ongelukkig voelen… chronisch zieken, gehandicapten, alleenstaande ouders, daklozen, nog niet ingeburgerde immigranten, mantelzorgers, langdurig werklozen en vooral ouder
Alleen al om die reden vind ik het idee van supermarktketen Jumbo om in Nederland de komende maanden tweehonderd zogeheten kletskassa’s te openen (waar dus wél tijd is voor een praatje) helemaal zo beroerd nog niet. Het schijnt dat Albert Heijn dit concept ook gaat uittesten en wat mij betreft mag dat best in Dordt. Mijn domme haast, zo realiseer ik me, is immers niets anders dan een luxeprobleem.