Ik kan me de tijd nog heugen dat koopavonden een feestje waren. In mijn vroegste jeugd (we woonden in Hoogvliet) ging ik dan met mijn moeder per bus naar het centrum van Rotterdam om de prachtige etalages van De Bijenkorf te bekijken. Daar gingen we niet naar binnen (te duur), maar dat deden we wél bij Termeulen, waar ik dan voor een kwartje een 45-toeren plaatje mocht kopen. Die lagen op de toonbank van de platenafdeling uitgestald in een kartonnen doos. Terwijl mijn moeder winkelde stond ik dan minstens een half uur lang in die uitverkoopbak te grabbelen tot ik het plaatje van mijn keuze (inmiddels al lang weer uit de Top 40 verdwenen) gevonden had. Dán nog een halve rookworst van de Hema en vervolgens weer huiswaarts, waar ik mijn aankoop op mijn koffergrammofoon nét zo lang draaide tot ik mijn vader vanuit de woonkamer, geacteerd boos hoorde brullen: ‘Is het nou een keer afgelopen met die pokkeherrie?’ 
Toen we later in Sterrenburg terecht kwamen (ik was een jaar of 11) ontdekte ik dat de koopavonden in het toen nog bruisende Dordtse winkelhart minstens zo feestelijk waren als die in Rotjeknor.
Inmiddels woon ik alweer ruim drie decennia in de binnenstad en heb ik de koopavonden hier zien devalueren tot kille spookavonden. Gisteren las ik in het lokale weekblad Dordt Centraal de uitslag van een poll waarin de volgende vraag werd voorgelegd: ‘Welke vorm van koopavond sluit het beste aan op uw wensen?’ De uitslag was veelzeggend. Voor bijna de helft van de stemmers hoeft een Dordtse koopavond helemaal niet meer. Toen ik vervolgens via internet vergelijkbare polls ging zoeken uit andere winstreken van het land, constateerde ik dat koopavonden in veel steden en dorpen nog wel degelijk populair zijn. Waarom hier dan niet? Simpel: omdat koopavonden alleen scoren in plaatsen waar op donderdagavond álle winkels open zijn. In Dordt is dat al héél lang niet meer het geval.