‘Ik waarschuw nog één keer, anders zwaait er wat.’ Onder die categorie schaar ik de stoere woorden van de gemeente richting projectontwikkelaar Van Pelt met betrekking tot het Teerlinkpandje, dat inmiddels alweer een jaar of zes door deze volleerde blufpokeraar ‘in gijzeling’ gehouden wordt. Simpel gezegd: slappe hap, want geloof me, types als Arie van Pelt verblikken of verblozen niet bij een dergelijk dreigement. Het is namelijk een loos dreigement, want wát ‘zwaait’ er dan eigenlijk helemaal?
Ik hoor het deze notoire speculant, die binnen de muren van het Stadskantoor al sinds jaar en dag aangeduid wordt als Rupsje Nooitgenoeg, bij wijze van spreken hardop denken. Ik voorspel u dan ook dat Arie van Pelt voorlopig nog wel even doorgaat met zijn chantagestrategie. Wat die strategie inhoudt? Simpel… pandje lekker verder laten verkrotten, zo nu en dan (als de gemeente weer eens aan de bel trekt) demonstratief een dakpannetje verleggen of een sponninkje vervangen en verder gewoon doorgaan met wachten tot hij z’n goddelijke zin krijgt… namelijk het door hem gewenste lucratieve appartementje (of appartementencomplexje) op de ‘grondvesten’ van de ruïne die het Teerlinkpandje nu overduidelijk aan het worden is. Kortom, de tijd speelt gewoon nog altijd in het voordeel van deze projectontwikkelaar die, zo is nu wel gebleken, weinig hart heeft voor ‘het aangezicht’ van de stad. En dus vind ik dat de gemeente nu eindelijk eens een keer lef moet tonen door haar eh… ‘anders zwaait er wat’ serieus kracht bij te zetten. Hoe? Wat mij betreft door vandaag nog een zogeheten onteigeningsprocedure in gang te zetten. Wat zijn dan de winstkansen? Tja, da’s moeilijk te zeggen… ik ben geen jurist, maar ik heb me door deskundigen laten influisteren dat zowel de Woningwet als de Erfgoedwet voldoende juridische handgrepen bieden om dit op z’n minst te proberen. Niets doen, behalve een beetje stoer brullen, lijkt me in dit stadium van dit ‘gijzelingsdrama’ al lang geen optie meer.