Koos kijkt altijd boos, maar ik weet dat hij dat meestal niet is. Zijn woeste oogopslag is een zelfverdedigingsmechanisme… zoiets van, als ik maar dreigend om me heen kijk valt niemand me lastig. Kennelijk werkt het, want het winkelend publiek op het Achterom loopt meestal met een wijde boog om hem heen. Eigenlijk is Koos een zachtmoedig mens… tikkie verlegen ook, hetgeen volgens mij de voornaamste reden is dat hij liever niet bij het Leger des Heils slaapt. ,,Nou ja, als het buiten écht koud is doe ik het wel eens hoor. Toch bepaal ik liever zelf hoe lang ik ’s avonds buiten blijf. Trouwens, ik heb ook niet altijd genoeg geld om zo’n overnachting te kunnen betalen, dus ga ik meestal naar mijn garagebox op het industrieterrein. Nou ja, die is niet écht van mij, maar de eigenaar van het bedrijf waar dat ding staat heeft me die plek lang geleden een keer aangeboden. Hij heeft me zelfs een sleutel gegeven van het hek én van die garage, hier… kijk maar.’’ Koos slingert met zijn sleutels als waren ze van zijn zojuist aangeschafte Porsche. ,,Als tegenprestatie was ik af en toe de bedrijfsbusjes en hou ik het terrein een beetje netjes. In die garage ligt een matras en ook is er een stroomkacheltje dat ik mag gebruiken. Toch heeft het ook wel nadelen hoor zo’n plek op een industrieterrein… het is een verrekt eind lopen, dus eh, als je me nou nóg een eurootje geeft dan kan ik vannacht naar het Kromhout.’’
Ik weet dat Koos dat écht niet van plan is – hij spaart gewoon voor een sixpack – maar toch kom ik over de brug. Later die dag zie ik hem, met woeste blik, weer staan ‘collecteren’ bij een supermarkt. Ik vind het een wonder dat hij zo nu en dan tóch nog bij iemand een eurootje weet los te troggelen. Bij mij is het in ieder geval weer gelukt.