Naarmate de jaren vorderen dringt bij mij steeds dieper het besef door dat ik een ‘lucky bastard’ ben. Goed, ik ben niet rijk (althans niet in financiële zin), maar de koelkast is meestal rijkelijk gevuld, ik heb leuk werk, een fijne familie, een handjevol vrienden, twee kinderen die hun weg in het leven inmiddels zo’n beetje gevonden hebben en ik kan mijn rekeningen eigenlijk altijd wel betalen. Dat alles bij elkaar biedt natuurlijk geen enkele garantie voor de toekomst (het lijden dat ik vrees is en blijft mijn grootste vrees), maar vooralsnog heb ik in mijn leven tot dusver weinig om over te klagen. Niet dat ik nooit klaag hoor, maar áls ik het doe, zo realiseer ik me, gaat het toch meestal om trivialiteiten: ‘Gutgutgut, wat gaat het toch weer hard met die aanmaakblokjes voor de barbecue.’ En natuurlijk heb ik, net als u, de smoor in dat de energieprijzen stevig omhoog gaan, dat er een pandemie heerst, dat mijn zorgpremie wederom duurder is en dat het voor mijn volwassen en nog thuiswonende kind momenteel nagenoeg onbegonnen werk is om een huis te kopen of te huren.
Dordrecht onderzoekt, net als zoveel gemeenten in dit land, naar de mogelijkheden om een paar veilige opvangplekken te realiseren voor mensen uit Afghanistan die letterlijk op de vlucht moesten, simpelweg om ze hun leven niet zeker waren. En nee dat zijn geen fortuinzoekers, maar mensen met eenvoudige en begrijpelijke wensen: rust, veiligheid… een betere toekomst voor hun kinderen. En om die reden kan ik me écht boos maken om toetsenbordhelden (‘Vol is vol… eigen volk eerst’) die voor het gemak even vergeten zijn dat het niet hun verdienste, maar gewoon domme mazzel is dat hun wiegje wél in een veilig en welvarend land stond.
‘Tel je zegeningen’, was het levensmotto van wijlen mijn schoonvader, die opgroeide in oorlogstijd. Die woorden staan gebeiteld in zijn grafsteen en daar ben ik trots op.