Te vroeg wakker na een korte nacht. Tóch er uit. Koffie, krant, koffie. Onderweg in het leven moet ik de kunst van het uitslapen vast ergens op een nachtkastje hebben laten liggen en zo komt het dat ik al vér voor de klok van zeven over een nog verlaten Voorstraat Noord wandel. Nee, zonder podcast op de oortjes dit keer, want niets is mooier dan het geluid van een langzaam ontwakende binnenstad. Eigenlijk zou je dáár een podcast van moeten maken, bedenk ik me ineens… getiteld ‘Dordt wordt wakker’ of zoiets. Een podcast zonder commentaar, met louter de geluiden van straten en pleinen die stapsgewijs tot leven komen.
Een half uur later is het al behoorlijk bedrijvig aan de Merwekade; de waterbus richting Rotterdam en het pontje vanuit Papendrecht zijn nog niet half gevuld, maar de tien scholieren die met de fiets aan de hand voet aan Dordtse wal zetten, maken herrie voor twintig. Twee schilders bouwen zo geruisloos mogelijk (het is immers pas half acht) een steiger aan een monumentaal pand, een heerschap in pak stapt in een taxi en in de verte zie ik dat het alweer filerijden is op de Papendrechtse brug. Het beroepsverkeer op de rivieren zorgt voor een motorische onderdreun die, zo weet ik inmiddels, over enkele uren nauwelijks nog hoorbaar is omdat de symfonie van stadsgeluiden die heerlijke baspartij dan alweer ruimschoots zal overstemmen. Het is nog donker en ik loop inmiddels over de Buitenwalevest verder langs het water. Als ik alweer op de noodbrug richting Houttuinen sta hoor ik de Grote Kerk acht keer slaan. Dordt is nu écht wakker en ik ook. Tijd voor een broodje en een koffie ‘to go’ bij de bakker aan de Grotekerksbuurt en dan terug naar huis. De columnplicht roept, al heb ik nog geen flauw idee waarover ik ga schrijven. Over kuieren door een nog half slapende binnenstad misschien? Een aanrader voor wie wil voelen dat ‘ie leeft.