Ik hoorde ooit eens iemand zeggen: mensen met een opgeruimd bureau hebben een wat chaotisch brein. En oh ja… andersom zou dan precies hetzelfde gelden. Ik kan u verzekeren dat deze psychologie van de kouwe grond voor geen meter deugt. Ik kan het bewijzen want ik zit momenteel met mijn immer rommelige hoofd achter een rommelig bureau in een rommelige werkkamer aan dit stukje te werken. Zit ik daarmee? Nee joh… ik heb me lang geleden al neergelegd bij het feit dat ik enigszins chaotisch van aard ben en besloot, vele jaren geleden alweer, geen enkele poging meer te ondernemen om meer structuur – in zowel mijn leven als in mijn werkkamer – aan te brengen. Da’s trouwens niet helemáál waar, want ik ben niet in álle opzichten rommelig. Elk kroniekje dat ik in het afgelopen decennium voor deze krant geschreven heb, weet ik binnen luttele seconden terug te vinden. Dat is ook wel nodig, want met een gemiddelde van ongeveer 25 columns per maand, heb ik inmiddels op z’n minst ruim drieduizend pennenvruchtjes voor deze krant afgeleverd en dan is het altijd reuze handig om even terug te zoeken hoe ik een eerdere column over een specifiek onderwerp ooit ‘aanvloog.’ Vond ik de Sarisgang bijvoorbeeld altijd al zo lelijk? Was ik optimistisch gestemd toen Beter voor Dordt zich in deze stad voor het eerst aandiende? Moest ik mijn mening over een politicus, een plan of een politicus met een plan wel eens herzien? Sprak ik mezelf in die afgelopen jaren soms tegen? Heb ik wel eens iets niet helemaal goed begrepen en dus verkeerd ingeschat? Het antwoord op al die vragen is ja, zo ontdekte ik gisteren toen ik de proefdrukken doorlas van mijn binnenkort te verschijnen jubileumboek. Daarin heb ik zeer bewust óók mijn misvattingen, ongelijkjes en voortschrijdende inzichten laten staan. Dat leek me wel zo eerlijk en het ruimt zo lekker op in de bovenkamer. Hè… nou spreek ik mezelf toch wéér tegen.