Nu ik alweer een tijdje hondloos ben (Blafmans zit op harples) wandel ik me suf onder het genot van de een of andere podcast met een mompelende Maarten Van Rossum of een piepstameldende Marc-Marie ‘in de oortjes.’ Ik schiet daarbij nog wel eens hardop in de lach en ik vrees dat er al diverse voorbijgangers geconcludeerd hebben dat ik enigszins van het padje geraakt ben. Vanwege mijn piepkleine draadloze oordopjes zien ze namelijk niet dat ik naar een, soms reuze lollig verhaal loop te luisteren. Mijn podcastwandelingen worden trouwens ook nog eens herhaaldelijk onderbroken door ‘dorpsgenoten’ (de binnenstad is eigenlijk een dorp) die mij soms begroeten als opmaat naar een gesprekje. Dat hoor ik dan vaag, door knorrepot Maarten heen, of ik zie lippen bewegen en dan druk ik maar weer op de pauzeknop, want een columnist die niet van een babbeltje op straat houdt is immers geen knip voor de neus waard.
Maar gisteren waren de rollen omgedraaid. Ik liep, zonder podcast (Maarten was nét uitgemopperd) lekker te wandelen en in een doodstil straatje begint er zomaar ineens een vrouw tegen me te praten. Nou ja… dat dacht ik althans, want ik zag in de verste verte toch écht niemand anders lopen. Terwijl onze blikken elkaar kruisten ging ze door met praten. Alleen niet tegen mij, zo ontdekte ik pas luttele momenten later, want wat bleek: ze liep – mét onzichtbare oordopjes in – driftig te bellen. Geen idee met wie, maar er was duidelijk sprake van ernstige ruzie met de persoon aan de andere kant van de ‘lijn.’ Alleen dát had ik pas door nadat ik haar gevraagd had: ,,Sorry, wat zegt u?’’ Ze stopte… keek me aan alsof ik haar zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan, draaide me de rug toe en ging vervolgens weer volledig op in haar eigen ruzie op haar eigen planeet. En ik… ik bleef tóch ietwat vertwijfeld achter op de mijne.