Toen ik nog een klein ventje was woonde er bij ons in de straat (in Hoogvliet) een beer van een gozer met het syndroom van Down, die altijd gehuld ging in een véél te krap zittend Feyenoordshirt. Hij werd – en dat verzin ik niet – de Feyenoordmongool genoemd. Op weg naar school kwam hij je soms luid joelend tegemoet, ging vervolgens recht voor je staan en brulde dan: ‘Ajax of Feyenoord?’
Meestal antwoordde je dan ‘Feyenoord natuurlijk’ en dan ging hij keurig opzij en kreeg je soms nog een snotterige knuffel of bonkige schouderklop na. Maar als je nou een baldadige bui had dan riep je natuurlijk ‘Aaaajax…’ en dan was het rennen geblazen. Dat gevoel had ik gisteren even toen iemand mij, bij de ingang van de bioscoop, op nogal onbehoorlijke toon aansprak met de opmerking: ,,Zo, meneer de columnist is dus voorstander van die toegangscode?’’
Nu wil ik tegenstanders van dat systeem zeker niet met ‘de Feyenoordmongool’ uit mijn jeugd vergelijken, maar ik voelde me, net als in mijn jeugd, wél even voor het blok gezet. Dat er kroegbazen en artiesten zijn die hun eigen afweging maken accepteer ik en kan ik soms zelfs respecteren, maar persoonlijk vind ik het toegangscode-systeem, hoe vervelend ook, een prima systeem: a. omdat ik daardoor gewoon lekker de kroeg, een restaurant, het theater of de bioscoop in kan, b. omdat onze theatertalkshow Kunstmin Live daardoor gewoon weer kan doorgaan, waardoor c. een heleboel mensen die in dat theater werkzaam zijn (licht, geluid, horeca) ook gewoon weer kúnnen werken en waardoor (d.) ook een heleboel artiesten weer mogen optreden. Kortom… het systeem is niet zaligmakend en blijkbaar ook niet feilloos, maar het is in ieder geval ‘een’ systeem waardoor veel mensen weer, zij het met wat restricties, verder kunnen in het leven. Wie niet mee wil doen… óók prima, maar eh… zit ’t even uit gedraag je ondertussen niet als een mongool in een Feyenoordshirt.