Ik woon in de binnenstad en daar is het meestal niet héél erg rustig. Ik bedoel… er rijden dagelijks auto’s in mijn straat, er wordt gewinkeld, gestapt, er lopen kinderen heen en weer van school naar gymzaal en vice versa, er wordt om me heen meestal wel iets gebouwd of gesloopt en als er in de stad een of ander evenement plaatsvindt dan eh… vindt dat evenement bij wijze van spreken ook in mijn achtertuin plaats. Heb ik last van al die stadsgeluiden? Het eerlijke antwoord is: meestal niet… soms een beetje. Na een vakantie op Terschelling bijvoorbeeld is het contrast met druistig Dordt soms ineens wel héél groot en moet ik altijd  even wennen aan de geluiden van mijn stad.
In mijn krant lees ik regelmatig over het fenomeen overlast… gisteren bijvoorbeeld over een hondenveldje in Zuidhoven waar enkele omwonenden last hebben van blaffende viervoeters en over een kinderopvang met uitbreidingsplannen (Land van Valk) die misschien wel eens overlast zóu kunnen gaan veroorzaken. Nu wil ik overlastklachten zeker niet bagatelliseren hoor, want soms zijn ze gewoon terecht en begrijpelijk. Toch is overlast ook een subjectief begrip… iets wat je wel of niet ‘ervaart’, zeg maar. De ene mens heeft nu eenmaal een korter lontje dan de ander en er zijn ook mensen die zich behoorlijk fanatiek op de kleinste ‘oneffenheden’ in hun leven kunnen fixeren. Tegen die bewoners bij dat hondenveldje zeg ik: maak – zo nodig onder begeleiding van de gemeente – heldere afspraken over gezette tijdstippen voor hondenuitlaat-bedrijven en tegen die mensen die bij die kinderopvang wonen: los dat probleem samen op met geluidswerende maatregelen die voor rekening van de opvang komen. Ofwel: ‘Klaag niet om wat gij niet verhelpen kunt, maar poog te verhelpen wat u klagen doet.’ Die wijze woorden zijn niet van mij hoor, maar van ene William Shakespeare. Die schreef vroeger hele aardige columns, zo is mij ooit verteld.