In de altijd aangename rubriek indebuurt – meerdere keren per week in onze krant – staat een fotoreportage over Dordtse kappers van weleer en even dagdroomde ik mezelf terug in de tijd. Wij (Sterrenburgers) gingen meestal naar Van Pelt, maar ik herinner me dat ik als kind toch óók eens door mijn vader in een kappersstoel van een scharrig zaakje aan de Voorstraat werd gehesen. Nou ja, niet letterlijk, want ik was al 11… én bijdehand, dus ik had dan ook al snel in de gaten dat ik dit keer volledig de Sjaak was, aangezien mijn moeder (meestal iets milder qua haardracht) er dit keer niet bij was. Na een lange vakantie en een eerder misgelopen knipbeurt was mijn haar behoorlijk lang geworden, hetgeen in die tijd helemaal ‘hip en happening’ was. Ik bedoel… de meeste jochies in mijn klas hadden óók lang haar (coup Cruyff) dus wat mij betreft, geen verdoving nodig, dooie puntjes er af en verder niks meer aan doen. Mooi niet dus, want m’n pa gaf de kapper het dringende advies ‘kort’ en eh… ‘verder geen gelul’ mee, alvorens hij uit winkelen ging. Naar mijn pleidooi om het tóch nog een beetje ‘over de oortjes’ te houden werd door de kapper van dienst, die Johan en Cornelis nog persoonlijk gekend had, dan ook niet geluisterd en dus stond ik even later buiten met model bloempot, natte oogjes en het snode plan om per direct een andere vader te gaan zoeken.
Later, als jong volwassene, had ik trouwens nog steeds weinig te vertellen want, mijn inmiddels zelf uitgekozen kapper, was de in Dordt wereldberoemde Italiaan Franco, die zich vooral als eh… haarkunstenaar manifesteerde. Ook hij duldde geen inspraak en een artiest spreek je nu eenmaal niet tegen. Terecht ook, want Franco was meesterlijk. Het is nu precies tien jaar geleden dat hij, veel te jong, overleed. Ik denk nog vaak aan hem als ik door ‘zijn’ Korte Breestraat loop.