Schulden die oplopen en een situatie die zó uitzichtloos geworden is dat er geen enkele weg meer terug lijkt. Al vele jaren achteren mag ik jaarlijks het zogeheten armoededebat in deze stad in goede banen leiden en ook voerde ik beroepshalve (onder andere voor deze krant) tientallen gesprekken met mensen die ‘rock bottom’ geraakt hebben. Veel van die verhalen zijn in een paar zinnetjes samen te vatten, zij het niet per se altijd in dezelfde volgorde. Toch begint het vaak met het verlies van werk. Dan volgen een vorm van uitkering (die gestaag lager wordt), schaamte, schuldgevoel, schijn ophouden, in sommige gevallen zelfs een vlucht naar drank of drugs, rekeningen die zich opstapelen en enveloppen die uiteindelijk niet eens meer geopend worden. Het slotstuk… uitzichtloosheid, met als gevolg gelatenheid en niet zelden isolement. Zie vanuit die situatie vervolgens maar eens de weg terug omhoog te vinden. Daar heb je hulp bij nodig en die hulp mag wat mij betreft best wel wat dwingend van aard zijn, zij het dan natuurlijk wél met een menselijke maat. Om die reden ben ik dan ook voorstander van het plan om het in deze stad mogelijk te maken dat mensen met een hoge schuldenlast én een uitkering verplicht kunnen worden tot schuldhulp. Dit dan natuurlijk wél met als einddoel deze mensen ook weer aan een baan te helpen, want juist dáár (inkomsten en hervinden zelfrespect) begint altijd die weg terug omhoog.
Een goed (Drechtstedelijk) initiatief dus van onder andere de Dordtse wethouder Peter Heijkoop die zich al sinds jaar en dag hard maakt voor het wegnemen van de taboes die nog altijd rusten op het hebben van schulden. ‘Sommige mensen hebben echt een duwtje in de rug nodig, anders komen ze simpelweg niet vooruit’, zo stelt Heijkoop. ‘Door de stress en de zorgen van schulden weg te nemen, krijgen ze weer toekomstperspectief.’
Het zijn woorden waar ik van harte achter sta. Nu is het tijd voor daden.