Het is een bekend verschijnsel in journalistenland: je hebt een kwestie, je werpt daarover een vraag op, belt vervolgens met iemand van de gemeente en je kwestie blijkt eigenlijk al geen kwestie meer te zijn. Conclusie: weg verhaal. Ik aarzelde trouwens sowieso al of ik dit onderwerp moest aansnijden, omdat het ook een gevalletje ‘eigenbelang’ is. Waarover ik het heb? Over tuinafval. Dat wordt bij ons (en op veel andere plekken in de binnenstad) niet opgehaald en dus beschikken wij ook niet over zo’n groene container, terwijl we – net als de meeste straatbewoners – wél een joekel van een tuin hebben. Die moet natuurlijk onderhouden worden en dat doe ik regelmatig met eh… frisse tegenzin. Wacht even, ik moet wel eerlijk zijn; het meeste snoeiwerk doet mijn vrouw en ik wordt meestal opgetrommeld als de tuin onder een halve meter snoeiafval bedolven is. Ik prop die snoeioogst aan takken en bladeren dan in ongeveer tien tot twintig vuilniszakken en breng die vervolgens naar de meest dichtbijzijnde ondergrondse container, die daar eigenlijk (schuldgevoel) helemaal niet voor bedoeld is. Ik kan natuurlijk ook HVC bellen en een afspraak maken om al mijn tuinafval in één keer (nu nog gratis trouwens) op te laten halen, maar zoiets doe je natuurlijk hooguit twee keer per jaar. En nu snap ik heus wel dat mijn buurtje, met veel smalle straten, smalle trottoirs en appartementen, niet geschikt is voor zo’n groene bak die tweewekelijks wordt leeggehaald, dus wilde ik in deze column graag de mogelijkheid opwerpen om hier – liefst niet te ver van mijn huis – zo’n groenafvalcontainer geplaatst te krijgen. Kortom… belletje met een gemeentewoordvoerder. Antwoord: ‘Ja, dat waren we al een tijdje van plan. Waar precies weten we nog niet, maar er zou er zomaar wel eens een in jouw buurtje kunnen komen.’
Afijn… tóch maar een column hierover. Je moet ze immers een beetje scherp houden daar op het Stadskantoor.