Bijna december… niet bepaald mijn favoriete maand van het jaar. Toegegeven, ik ga dan altijd een weekje op vakantie (iets met een hot tub en een sauna) en dát vind ik natuurlijk wél leuk en een kerstboom in de kamer, liefst zo kleurrijk mogelijk, kan me eigenlijk óók wel bekoren, maar meestal ben ik blij als het weer ‘gewoon’ januari is. Ik heb dat mijn hele leven al hoor… dat ik wat moeite heb met decembergemijmer en decembergezelligheid. Vooral dat voortdurende terugblikken op van alles en nog wat staat me, met het klimmen der jaren, steeds meer tegen. Daar doen de media volop aan mee met rubriekjes als ‘Het jaar in 12 foto’s’, met een overzicht van wie ons in 2021 allemaal ontvielen, met een hitparade vol politici die het lekkerst lulden en met sporters die op spikes, schaatsen of voetbalschoenen een prijsje pakten. Daar is op zich niks mee natuurlijk (mijn collega’s doen gewoon hun werk) maar ik loop er zelf al een tijdje niet meer zo warm voor. Op het gevaar af dat u mij een krentenloze oliebol vindt… ik zie ook steeds meer op tegen Boheemse rapsodieën, Californische hotels, trappen naar de hemel, supermarktreclames met héél veel eten en besneeuwde straatjes, vuurwerkdiscussies en gefrustreerde volwassenen die Zwarte Piet maar niet los kunnen laten. Kortom, ik ben in november tegenwoordig al bij voorbaat een tikkie decembermoe, of eigenlijk vooral terugblikmoe.
Zelf ben ik trouwens ook mede schuldig aan die terugblikcultuur hoor, want menigmaal was ik, als presentator, verbonden aan de uitverkiezing Dordtenaar van het jaar en ook kom ik in de decembermaand altijd hoogstpersoonlijk op de proppen met het Dordtse woord van het jaar. Dat doe ik dit keer niet, al denk ik dat de woorden terrortjalk (iets met een verkoolde boot en een neer te halen museumtuinmuurtje) en braniebrug (een overigens prachtig fietsbruggetje bij Stadswerven van een miljoentje of 12) een aardige kans gemaakt zouden hebben op de eindzege.