Zeg je AD De Dordtenaar, zeg je Kees Thies. Al meer dan dan tien jaar is de columnist hét gezicht van de krant en nu verschijnt een dikke pil met 250 van zijn columns. ,,Ik schaam me niet voor dingen die ik eerder heb beweerd.’’

door Albert Sok (27-11-21)

Ga met Kees Thies ergens in de kroeg of op een terrasje zitten en je wordt geheid gestoord door mensen die trouw elke dag zijn krantencolumn lezen. Zelfs op een uitzonderlijk rustige middag in restaurant Post groeten de paar klanten in het voormalige postkantoor hem praktisch allemaal en Kees staat hen allemaal even vriendelijk te woord. Soms is een simpel knikje of kort antwoord voldoende als iemand gedag zegt, anderen beginnen vanuit het niets tegen hem te praten.
En als ze dat niet doen als ze hem ‘in het wild’ tegenkomen, dan weten ze hem wel via e-mail te vinden. Niet alleen om te vertellen dat ze het eens zijn met zijn schrijfsels of juist níet, maar ook om hun hart te luchten, een nieuwstip te geven of een probleem op tafel te leggen waar ze zelf niet uitkomen. 
,,Ik kan dat natuurlijk dan evenmin oplossen, maar het mooie van columnist zijn is dat je van iets kleins iets belangrijks kunt maken. Elke dag loop ik door de stad en dan zie ik dingen die een ander niet ziet. Daardoor ben ik als het ware, al klinkt dat misschien een beetje pocherig, het geweten van de stad geworden.’’

Niet dat dat zijn doel was toen hij in 2010 voor AD De Dordtenaar begon met columns schrijven. ,,Ik had überhaupt geen verwachtingen toen ik hieraan begon, maar toen ik er een paar jaar mee bezig was dacht ik wel: ik kan dit rustig tot mijn vijfenzeventigste doen. Al is het best afzien soms, want je hebt niet altijd direct een onderwerp. Maar na een wandeling komt er altijd wel een verhaal.’’

In de jaren vóór hij in 2010 aan de slag ging, had hij lichtelijk de smoor in. ,,Eerlijk gezegd had ik me de jaren daarvoor een beetje gepasseerd gevoeld toen de redactie niet bij mij uitgekomen was toen er een columnist gezocht werd. Ik was immers al in 1984 begonnen bij De Dordtenaar.’’

Jip-en-Janneketaal

Op het moment dat de hoofdredactie hem vroeg plaatsvervangend chef te worden na zijn jaren bij de tv in Hilversum, dwong hij een column af. ,,Ik schreef destijds al voor De Stem van Dordt en ik merkte dat het me goed lag om dingen in Jip-en-Janneketaal goed te duiden. Het format van 319 woorden is me op het lijf geschreven.’’ In de jaren daarna groeide Thies uit tot een instituut in de stad, geliefd bij veel lezers.
,,Er zijn er altijd wel een paar die het niet leuk vinden wat ik schrijf. Van politici krijg ik ook geregeld berichtjes, waarbij de kritiek vaak is  is dat ik iets te kort door de bocht heb opgeschreven. Eerlijk gezegd ben ik dan juist trots, haha. Ik houd van klare taal. Het is een voorrecht om spreekbuis te zijn van de mensen in de stad.’’

Als je zo lang columns schrijft komen sommige onderwerpen onherroepelijk vaker terug. ,,Pand Teerlink, de leegstand van de Voorstraat, de opvang van daklozen et cetera. Je ontkomt er dan niet aan dat je dingen weer oprakelt.’’ En soms veranderen opvattingen.

Over de kleur van Zwarte Piet bijvoorbeeld. ,,Toen die discussie tien jaar geleden losbarstte bij de intocht van Sinterklaas in Dordrecht en twee demonstranten werden opgepakt dacht ik: ‘Laten we daar nou niet zo’n punt van maken. Dat heeft toch niets met racisme te maken?’ Nu denk ik: dat heb ik verkeerd ingeschat. We moeten niet vasthouden aan domme tradities. Maar het is zeker niet zo dat ik me schaam voor dingen die ik eerder heb beweerd.’’

Het boek ‘Tien jaar Thies’ met een selectie van 250 columns verschijnt zaterdag en is te koop bij de Dordtse boekhandels De Bengel, Vos & Van der Leer en Dekkers, net als via: 10jaarthies.nl.