,,Nee, ik heb geen ep. Mijn dochter heeft iets uitgeprint, da’s toch óók goed? Zuchtend haalt Theo, bij de ingang van het café, zijn portemonnee tevoorschijn en vist daar een slordig gevouwen papiertje uit. ,,Wie had dát nou ooit gedacht, dat ik nog eens officieel permissie nodig zou hebben om binnen te mogen komen in m’n eigen stamkroeg.’’
De piepjonge serveerster van dienst scant Theo’s QR-code en begeleidt hem naar het tafeltje, waaraan ik al enige tijd op hem zit te wachten. Mijn inmiddels al vele jaren gepensioneerde oud docent trekt een gezicht alsof hij zojuist voor een examen geslaagd is, overhandigt zijn jas, hoed en sjaal aan de serveerster en hangt zijn wandelstok aan de stoel tegenover mij. Dan gaat hij zitten en zegt: ,,Hou me ten goede… ik snap heus wel waaróm dit nodig is, maar ik blijf het toch mallotig vinden. Het is allemaal zo’n gedoe en als ik straks mijn derde prikkie heb gekregen, moet ik weer om een nieuw papiertje gaan bedelen bij mijn dochter.’’
Ik vraag Theo waarom hij geen telefoon heeft en zonder iets te zeggen trekt hij een log ogend  mobieltje uit zijn binnenzak, dat hij demonstratief voor me op tafel legt. ,,Ik ben heus niet helemáál uit de prehistorie hoor. Ik heb wel zo’n ding, maar zonder al die poespas met internet en zo… deze werkt prima, alleen zo’n eh… code kan d’r niet op.’’
,,Daar heeft Napoleon nog mee gebeld,’’ grap ik, als ik hem z’n stokoude Nokia teruggeef. Theo bergt het kleinood weer op, bestelt twee bier en zegt: ,,Graag gedaan trouwens.’’
Ik kijk hem verbaasd aan. ,,Waarvoor dan?’’ Theo schiet in de lach: ,,Man, ik heb je zelf opgeleid en ik vóel gewoon dat dit je volgende stukje in de krant wordt. Weet je wat? Je hebt nog gelijk ook, maar verander dan wél even mijn voornaam… in eh, Theo of zoiets. Beloofd?’’
,,Da’s beloofd Henk,’’ zeg ik.