We kwamen er meestal wel uit met z’n allen omdat we in dit land – daar werden we zelfs wereldberoemd mee – nu eenmaal uitblonken in eh… polderen. Zelfs uit die moeizame Zwarte Pieten-discussie wisten we ons stapje voor stapje te ontworstelen door het ‘poldermodel’ roetveegpiet van stal te halen en aangezien er inmiddels alweer nieuwe generaties kinderen opgroeiden die Piet nooit in zijn vorige (inderdaad wel érg karikaturale) gedaante meemaakten, kun je stellen dat we deze discussie inmiddels wel zo’n beetje aan het afsluiten zijn. Momenteel pruttelen we nog even driftig verder over vuurwerk, maar ik vermoed dat ook die discussie op enig moment in de toekomst door de realiteit zal zijn ingehaald. En nu strijden we over prikkies; wie niet prikt is een dumbo en wie dat wél doet is een, ik citeer nu letterlijk uit een complotdenkers-manifest, ‘hersenloze slaaf van een dictatoriaal systeem dat momenteel onverbiddelijk door regeringsleiders en machtige farmaceuten over ons wordt uitgerold.’
Het is allebei onzin, want volgens mij modderen regeringen, zoals dat door de eeuwen heen het geval is, soms óók maar wat aan omdat zij, net als u en ik, de absolute wijsheid niet in pacht hebben. De anti-vaxers die ik persoonlijk ken zijn geen gekkies of complotdenkers, maar overwegend weldenkende mensen die de mogelijke bijwerkingen van een vaccin niet vertrouwen. Met die mensen kan ik prima door een deur – nou ja, één voor één dan – al blijf ik vinden dat zij zich toch écht beter wél kunnen laten vaccineren, want volgens mij is en blijft een hoge vaccinatiegraad de enige uitweg uit deze crisis. Tóch wil ik mensen die, op basis van zinnige of zelfs onzinnige argumenten, ongevaccineerd door het leven willen blijven gaan niet als ‘vijand’ zien. Een speldenprikje, een kritische noot of zelfs een vette jij-bak, zal ik in mijn columns niet schuwen, maar erger nog dan deze pandemie lijkt me een samenleving  waarin we niet meer met elkaar kunnen praten en lachen.